Abdol Ghader Balouch – عبدالقادر بلوچ

اسانلو را به دادگاه بردند و به یک سال زندان دیگر محکوم نمودند.

وکلای ایشان می فرمایند در جریان قرار نگرفته‏اند. خب جریانی هم نبوده که آنهادر آن قرار بگیرند. مسئله این بوده که ایشان بسیار مقاومت می‏کنند و نمی‏میرند. در تمام این مدت زندان علیرغم آنکه نظام از هر لحاظ شرایط را برای ایشان مهیا کرده ایشان فقط دچار ناراحتی قلب و چشم و کمر و کلیه و جگر شده! که اگر متهم به همین نحو ادامه دهد بعید است اقدامات برای مرداندن ایشان در پنج سال نتیجه دهد. به همین خاطر او را برده اند که تفهیم اتهام کنند تا این آقا دست از مقاومت برداشته و بمیرد.

افرادی مثل اسانلو همه جای بدن خود را از کار می‏اندازند ولی برای دهان کجی به نظام زنده می‏مانند. آنها با این کار می خواهند در این برهه که سعید مرتضوی زیر نگاه است کاری کنند که نظام جسم سخت به کار ببرد یا بدون در نظر گرفتن خستگی مسافر تازه رسیده از فرانسه چاقو استفاده کند. این البته اقدام بر علیه نظام است و وکلای ایشان عوض این حرفای ضد انقلابی که می تواند باعث دستگیری همسر و برادر خانم آنها بشود بهتر است از نظام تشکر کنند که در آستانه ماه مبارک با رئوفت فقط یکسال زندان برای چنین جرم بزرگی در نظر گرفته‏اند. آنها بهتراست موکل خود را به مردن تشویق کنند تا همه چیز روند طبیعی داشته باشد.

از همان زمان که حجة‏الاسلام محسن اژه‏ای با قندان کوبید بر سر عیسی سحر خیزو با یک دورخیزکتف او را گاز گرفت من دانستم که به جای عیسای سحر خیز ما، این آل عبا کامروا خواهد شد. روزی که عیسی را به دادگاه آوردند او را به زنجیر کشیده بودند، درحالیکه حجة‏الاسلام هار به غیر از زنجیر نامریی سر سپردگی چیزی به دست و پا نداشت و ندارد.

حالا که خبرنگاران را به روز سیاه نشانده‏اند و برایشان روز خبرنگار برپا می‏کنند این بنیانگذارِ انجمنِ دفاع از آزادی مطبوعات، در کنج زندان، دچار فلج عضلانی شده. در عوض قاضی شرع نبی، دارد ریش سپید می‏کند و دندان تیز، تا بشود آیتِ اللهی که می‏خورند انسان. مبارزان و خانواده هایشان را نباید فراموش کنیم

از همان زمان که حجة‏الاسلام محسن اژه‏ای با قندان کوبید بر سر عیسی سحر خیزو با یک دورخیزکتف او را گاز گرفت من دانستم که به جای عیسای سحر خیز ما، این آل عبا کامروا خواهد شد. روزی که عیسی را به دادگاه آوردند او را به زنجیر کشیده بودند، درحالیکه حجة‏الاسلام هار به غیر از زنجیر نامریی سر سپردگی چیزی به دست و پا نداشت و ندارد.

حالا که خبرنگاران را به روز سیاه نشانده‏اند و برایشان روز خبرنگار برپا می‏کنند این بنیانگذارِ انجمنِ دفاع از آزادی مطبوعات، در کنج زندان، دچار فلج عضلانی شده. در عوض قاضی شرع نبی، دارد ریش سپید می‏کند و دندان تیز، تا بشود آیتِ اللهی که می‏خورند انسان. مبارزان و خانواده هایشان را نباید فراموش کنیم

بعد از حدود سه سال آزار و شکنجه و بی حرمتی بالاخره هفت نفر از هموطنان بهایی ما به بیست سال زندان محکوم شدند. همان کسانی که ما به آنها می‏خندیم و لقب ساندیس خور می‏دهیم و عکس‏های آنها را در حالت‏های خنده دار و مفتضح در تظاهرات مختلف و در نقش‏های متفاوت رو می‏کنیم، آرام نشسته‏اند و جوانان ما را حلق‏آویز و برای بهترین فرزندان مملکت زندان و شکنجه و بی حرمتی رقم می‏زنند.

امروز من در کنار هموطنان بهایی خود می ایستم و این حکم ناعادلانه را محکوم می‏کنم. آزادی حق آنهاست. آنها باید فوری آزاد شوند. از آنها و افراد خانواده آنها معذرت خواهی شود و باید به آنها و افرادی که خسارت دیده‏اند خسارت پرداخت شود.

به نوبه خود این چند لوگو ساده را درست کرده‏ام برای استفاده عموم. امیدوارم شما هر کس که هستید و در هر کجا که هستید بی تفاوتی نشان ندهید و در حد و توان خود عکس‏العمل نشان دهید. سکوت ما را تاریخ محکوم خواهد کرد.

بعد از حدود سه سال آزار و شکنجه و بی حرمتی بالاخره هفت نفر از هموطنان بهایی ما به بیست سال زندان محکوم شدند. همان کسانی که ما به آنها می‏خندیم و لقب ساندیس خور می‏دهیم و عکس‏های آنها را در حالت‏های خنده دار و مفتضح در تظاهرات مختلف و در نقش‏های متفاوت رو می‏کنیم، آرام نشسته‏اند و جوانان ما را حلق‏آویز و برای بهترین فرزندان مملکت زندان و شکنجه و بی حرمتی رقم می‏زنند.

امروز من در کنار هموطنان بهایی خود می ایستم و این حکم ناعادلانه را محکوم می‏کنم. آزادی حق آنهاست. آنها باید فوری آزاد شوند. از آنها و افراد خانواده آنها معذرت خواهی شود و باید به آنها و افرادی که خسارت دیده‏اند خسارت پرداخت شود.

به نوبه خود این چند لوگو ساده را درست کرده‏ام برای استفاده عموم. امیدوارم شما هر کس که هستید و در هر کجا که هستید بی تفاوتی نشان ندهید و در حد و توان خود عکس‏العمل نشان دهید. سکوت ما را تاریخ محکوم خواهد کرد.

ایمیلی رسیده که تشویقم می‏کند راجع به جنایت هولناک سینما رکس آبادان بنویسم. تاریخ را نگاه می‏کنم و می‏بینم تا بیست و هشتم امرداد ماه که سالگرد این اتفاق شوم هست ده روز بیشتر نمانده. به سال پنجاه و هفت پرت می‏شوم و فلج شدن نظام شاهنشاهی در مقابل ملتی در صحنه.

بیش از چهارصد نفر در سینما سوخته‏اند. شاه و شیخ همدیگر را متهم می‏کنند و دوباره ماجرایی جلو چشمان ما چون دهها ماجرای مملکتمان وارد برمودای ابهام می‏شود.

حالا من مانده‏ام واین ایمیل و این ده روزی که مانده به سالگرد فاجعه.

گوگل جای آرشیو قدیم را گرفته و لازم نیست برای دسترسی به اطلاعات شال و کلاه کنم و به کتابخانه بروم. دهها صفحه و عکس می‏آید اما سایه ابهام بر همه آنها افتاده. ساعت ده شب بوده. تعداد قربانیان را تا هفتصد نفر هم گزارش کرده‏اند.

به زن و مرد جوانی فکر می‏کنم که تازه ازدواج کرده‏اند. به دختر و پسری فکر می‏کنم که اولین ملاقاتشان بوده. به کودکان نوجوانی فکر می‏کنم که با التماس از پدر و مادر خود اجازه رفتن به سینما را گرفته‏اند. به مادر و پدر پیری می اندیشم که به خاطر فرزندشان آنجا بوده‏اند و ناگهان جیغ و داد و فریاد هفتصد نفرشان که جنونی مرگ را بر آنها دمیده دیوانه‏ام می‏کند. راستی ما کجا گم شدیم؟ این دیوانگان چه کسانی هستند و به چه حق هنوز در شهرها دختران و پسران ما را حلق‏آویز می‏کنند؟ چرا هفتصد نفر هنوز در ابهام ذغال شده‏اند؟ حق با فرستنده ایمیل بود. سیما رکس و آنهمه انسان ارزش دارد که سالگرد داشته باشند.

تسلیت به بازماندگان آن نازنیان.

ایمیلی رسیده که تشویقم می‏کند راجع به جنایت هولناک سینما رکس آبادان بنویسم. تاریخ را نگاه می‏کنم و می‏بینم تا بیست و هشتم امرداد ماه که سالگرد این اتفاق شوم هست ده روز بیشتر نمانده. به سال پنجاه و هفت پرت می‏شوم و فلج شدن نظام شاهنشاهی در مقابل ملتی در صحنه.

بیش از چهارصد نفر در سینما سوخته‏اند. شاه و شیخ همدیگر را متهم می‏کنند و دوباره ماجرایی جلو چشمان ما چون دهها ماجرای مملکتمان وارد برمودای ابهام می‏شود.

حالا من مانده‏ام واین ایمیل و این ده روزی که مانده به سالگرد فاجعه.

گوگل جای آرشیو قدیم را گرفته و لازم نیست برای دسترسی به اطلاعات شال و کلاه کنم و به کتابخانه بروم. دهها صفحه و عکس می‏آید اما سایه ابهام بر همه آنها افتاده. ساعت ده شب بوده. تعداد قربانیان را تا هفتصد نفر هم گزارش کرده‏اند.

به زن و مرد جوانی فکر می‏کنم که تازه ازدواج کرده‏اند. به دختر و پسری فکر می‏کنم که اولین ملاقاتشان بوده. به کودکان نوجوانی فکر می‏کنم که با التماس از پدر و مادر خود اجازه رفتن به سینما را گرفته‏اند. به مادر و پدر پیری می اندیشم که به خاطر فرزندشان آنجا بوده‏اند و ناگهان جیغ و داد و فریاد هفتصد نفرشان که جنونی مرگ را بر آنها دمیده دیوانه‏ام می‏کند. راستی ما کجا گم شدیم؟ این دیوانگان چه کسانی هستند و به چه حق هنوز در شهرها دختران و پسران ما را حلق‏آویز می‏کنند؟ چرا هفتصد نفر هنوز در ابهام ذغال شده‏اند؟ حق با فرستنده ایمیل بود. سیما رکس و آنهمه انسان ارزش دارد که سالگرد داشته باشند.

تسلیت به بازماندگان آن نازنیان.

سی سال است که کسی صدای مولوی عبدالحمید رهبر مذهبی اهل تسنن را نشنیده. او به خاطر نگاه صد درصد مذهبی خود تمام تلاش‏اش این بود که از مسائل سیاسی دور بماند و جامعه‏ای را که رهبری آن را به عهده داشت به هر قیمت آرام و بدور از درگیری نگاه دارد. به همین خاطر مورد اعتراض و انتقاد گروه روشنفکری و اپوزیسیون بود. تا جایی که بعضی‏ها او را همدست با نظام می‏پنداشتند. حالا همین روحانی که در مقابل اعدام مولوی‏ها و ترور شخصیتهای برجسته مذهبی و اعدامهای کور بلوچستان تا دستگیری اساتید حوزه علمیه، اعتراض علنی نمی‏کرد و از مصاحبه با رادیوهای خارجی سر باز می‏زد به لطف و برکت سیاستهای غلط، روزی نیست که فریاد اعتراض‏اش را نشنوید. این یعنی زنگ خطر. این یعنی بویِ جویِ خون در بلوچستان. نظام دارد آنجا حلقه ها را تنگ‏تر می‏کند تا طرحی شوم را پیاده کند. حواس‏اتان به اخبار بلوچستان باشد.