روز جهانی وبلاگستان است. یاد و خاطره تمام آنانی که با هم* پا در این عرصه گذاشتیم گرامی باد. خیلیها زندان رفتند، شکنجه شدند و بهای سنگین آن را با خراب شدن زندگی خود دادند و بدون آنکه شناخته شوند وبلاگاشان خاموش و فراموش شد. بعضیها اعدام شدند و زیر شکنجه جان باختند و تنی هنوز سردی و تنهایی سلولها را تحمل میکنند. تعداد زیادی را فیس بوک به سمت خود کشاند اما رد پای همه چیز در تاریخ تازه میماند. از سلمان جریری اولین وبلاگ نویس تا حسین درخشان گسترش دهنده وبلاگ تا تمام دوستانی که روزی روزگاری وبلاگستان از دم آنها پر دم و گرم بود به نوبه خود قدردانی می‌کنم که آن برهه از تاریخ را ساختند.
به نظرمن درست است که فیس بوک اشتهای نوشتن خیلیها را کور کرده اما مقصر، یأسی است که گرد پاشیده بر فضای وبلاگستان. باور دارم اگر آن اتفاقِ مبارک که من و شما میدانیم، بیفتد فیس بوک و وبلاگستان چنان پیوند خواهند خورد که در همزمانی و هم زبانی گوی سبقت از هم بربایند.
*هالهی سرزمین آفتاب، بیلی و من، شبنم فکر، نارنج ، نازخاتون، ف. م.سخن، آشپزباشی، مجید زهری، احمد سیف، نق نقو، گوشزد، زیتون، مجتبی سمیع نژاد، عمو اروند، زنانهها، الههمهر، زری اصفهانی، میداف، تقویم تبعید ، غربتستان، خُسن آقا، سیبرسیک، سیبستان، حضور خلوت انس، بامداد زندی، شراب نور، پارسا نوشت، نی لبک، شهربانو، شرتو، رضا ناظم، طرح و داستان، خورشید خانم، پناهندگی، بلاگنوشت، کاکتوس تیلا، صندوقخونه، حسن درویشپور، تارنوشت، خدا بیامرز، هزار و یک روزنه، آفتابپرست، دخو، هادی خرسندی، باران در دهان نیمه باز، باغبی برگی، از بالای دیوار، نگاهی از دور، این خانه سیاه است، اکسیر، علی اوحدی، بیبیباران، سینا هدا، دختر همسایه، دلم چون دریاست، رکگو، رنگین کلام، سرزمین رویایی، سبیل طلا، سعید حاتمی، روزگار ما، سی و پنج درجه، شراگیم، گیله مرد، لگو ماهی، لیلای لیلی، ملکوت، مریم اینا، نیک آهنگ، نقطه ته خط، یک اهری و اتفاق ساده….
