یاداش بخیر، آن زمان که پست فطرتها حاکم نبودند، عید فطر برای خودش عید پر آب و رنگی بود.
عید شیرینی،
عید لباسهای نو،
عید میهمانان خدا.
آن زمانها هیچ کس به جرم محاربه با خدا اعدام نشده بود.
نمایندگان خدا چنگ و دندان نداشتند.
حضرت رهبر و صادق لاریجانی و مجمع دایناسورها نبودند.
غضب خدا فقط از آستین بلا بیرون میآمد.
ما که چند روزی از روزه را خورده بودیم شرمندهی خدا و بندههای مومناش بودیم.
کفار به ما و ما به کفار میگفتیم: نماز و روزه و طاعات قبول.
حالا برای همه عید نیست.
خیلی از بندههای ناب خدا را نمایندگان خدا تیرباران کردهاند.
خیلیها در زندان سحر شلاق خوردند و افطار استفراغ کردند.
این عید دیگر آن عید نیست.
به چه رویی آن را تبریک بگویم؟
