Abdol Ghader Balouch – عبدالقادر بلوچ

محمد مصطفایی وکیل مملکت است. طبق قوانین عقب افتاده همین نظامِ پر مدعا از بخت برگشتگانی که بناست خوراک ضحاک بشوند دفاع می‏کرد. نظام آسمانی. نظام ولایی، نظام عدل گستر! همسر و برادرخانم او را گروگان گرفته است. برای زیر فشار گذاشتن و خورد(خرد)* کردن او. بفرمایید کیک مجانی میلاد نوش جان بفرمایید. اینجا جمهوری اسلامی است. کرامت و حرمتی دارد انسان! داستانهایش خواهد ماند در تاریخ. چه حرمتی افزود این نظام به عبا و عمامه و دستار!

طرفداران حرمت انسان! انسان‏های آزاده! از وکلای شجاع به هر نحو که می‏دانید دفاع کنید و نگذارید پیش غذای رهبر بشوند. قسمتی از گزارش رادیو فرانسه را بشنوید

هشت ماه است که یک وبلاگنویس را که وکیل‏اش می‏گوید به خاطر توانایی‏های که دارد جزو نوابغ به حساب می‏آید در سلولی به بدترین وجه شکنجه می‏کنند تا بیاید و اعتراف تلویزیونی بکند. این نابغه که وبلاگنویس هم هست می‏داند که کسی برای اعترافات تلویزیونی تره خورد نمی‏کند اما مثل بهروز جاوید تهرانی حاضر است زیر شکنجه بمیرد اما رهبر را آرزو به دل روانه گور کند. حسین رونقی ملکی بلوچ نیست که به جرم قاچاق یا عضو جندالله بودن چهار روزه اعدامش کنند. او را به روش تهران اعدام می‏کنند. در روش تهران جوان صحیح و سالم را دستگیر می کنند در عرض یکسال سنش را می‏رسانند به کهولت، سپس در تولد یکی از بزرگان دین مورد تفقد فرعون بزرگ قرار می‏گیرد تا آزاد بشود و برود خانه و دراز به دراز بیفتد و بمیرد. چه بد سرانجامیم که ضحاک شقی ما ولی فقیهی است که اشتهایش نوابغی مثل ملکی و جاوید تهرانی و یعقوب مهرنهاد می‏خورد.

محمد مصطفایی وکیل مملکت است. طبق قوانین عقب افتاده همین نظامِ پر مدعا از بخت برگشتگانی که بناست خوراک ضحاک بشوند دفاع می‏کرد. نظام آسمانی. نظام ولایی، نظام عدل گستر! همسر و برادرخانم او را گروگان گرفته است. برای زیر فشار گذاشتن و خورد(خرد)* کردن او. بفرمایید کیک مجانی میلاد نوش جان بفرمایید. اینجا جمهوری اسلامی است. کرامت و حرمتی دارد انسان! داستانهایش خواهد ماند در تاریخ. چه حرمتی افزود این نظام به عبا و عمامه و دستار!

طرفداران حرمت انسان! انسان‏های آزاده! از وکلای شجاع به هر نحو که می‏دانید دفاع کنید و نگذارید پیش غذای رهبر بشوند. قسمتی از گزارش رادیو فرانسه را بشنوید

هشت ماه است که یک وبلاگنویس را که وکیل‏اش می‏گوید به خاطر توانایی‏های که دارد جزو نوابغ به حساب می‏آید در سلولی به بدترین وجه شکنجه می‏کنند تا بیاید و اعتراف تلویزیونی بکند. این نابغه که وبلاگنویس هم هست می‏داند که کسی برای اعترافات تلویزیونی تره خورد نمی‏کند اما مثل بهروز جاوید تهرانی حاضر است زیر شکنجه بمیرد اما رهبر را آرزو به دل روانه گور کند. حسین رونقی ملکی بلوچ نیست که به جرم قاچاق یا عضو جندالله بودن چهار روزه اعدامش کنند. او را به روش تهران اعدام می‏کنند. در روش تهران جوان صحیح و سالم را دستگیر می کنند در عرض یکسال سنش را می‏رسانند به کهولت، سپس در تولد یکی از بزرگان دین مورد تفقد فرعون بزرگ قرار می‏گیرد تا آزاد بشود و برود خانه و دراز به دراز بیفتد و بمیرد. چه بد سرانجامیم که ضحاک شقی ما ولی فقیهی است که اشتهایش نوابغی مثل ملکی و جاوید تهرانی و یعقوب مهرنهاد می‏خورد.

ملخ‏ها دسته جمعی حرکت و حمله می‏کنند. ما در بلوچستان شاهد آن بوده‏ایم و هستیم. ناگهان از دور ابری خاکستری هویدا می‏شود و قبل از آنکه بدانی ابر رحمت است یا بلای زحمت، می‏رسد و تو می‏بینی که بلاست. جلوی چشمان تو و افراد خانواده‏ات لشکر ملخ می‏نشیند بر کشتزار محقرت و تا انهدام، همه چیزت را می‏خورد.

بعد از انفجارهای اخیر بلوچستان، نظام جمهوری اسلامی جلسه اضطراری تشکیل داد وبه این نتیجه رسید که همان بلایی را که ملخ‏ها در این استان بر سر مردم می‏آورند بر سرشان بیاورند و چنین بود که رهبر نطق پر ایراد خود را ایراد کرد و پس از آن هر کدام از مسئولین به فراخور حال ملخی شدند. نتیجه همین است که هر بار یکی از این تیمساران و سرداران پاگون گرفته‏ی مکتبی خبر از کشته شدن چند نفر در گذرگاه‏ها! می‏دهد. عجبا که سی و خورده‏ای سال کشت و کشتار و اعدام هنوز در این استان گذرگاههایی باقی گذاشته که می‏شود در آنجا شیش تا شیش تا و نه تا نه تا کشت. تاسف من از این است که نظام نمی‏داند بلوچها در حمله ملخ‏ها برای همیشه عاطل و باطل نماندند، نهایتاً گروهی گونی به دست، به جانشان افتادند و همانگونه که آنها باغ را خوردند اینها ملخ‏ها را خوردند.

ملخ‏ها دسته جمعی حرکت و حمله می‏کنند. ما در بلوچستان شاهد آن بوده‏ایم و هستیم. ناگهان از دور ابری خاکستری هویدا می‏شود و قبل از آنکه بدانی ابر رحمت است یا بلای زحمت، می‏رسد و تو می‏بینی که بلاست. جلوی چشمان تو و افراد خانواده‏ات لشکر ملخ می‏نشیند بر کشتزار محقرت و تا انهدام، همه چیزت را می‏خورد.

بعد از انفجارهای اخیر بلوچستان، نظام جمهوری اسلامی جلسه اضطراری تشکیل داد وبه این نتیجه رسید که همان بلایی را که ملخ‏ها در این استان بر سر مردم می‏آورند بر سرشان بیاورند و چنین بود که رهبر نطق پر ایراد خود را ایراد کرد و پس از آن هر کدام از مسئولین به فراخور حال ملخی شدند. نتیجه همین است که هر بار یکی از این تیمساران و سرداران پاگون گرفته‏ی مکتبی خبر از کشته شدن چند نفر در گذرگاه‏ها! می‏دهد. عجبا که سی و خورده‏ای سال کشت و کشتار و اعدام هنوز در این استان گذرگاههایی باقی گذاشته که می‏شود در آنجا شیش تا شیش تا و نه تا نه تا کشت. تاسف من از این است که نظام نمی‏داند بلوچها در حمله ملخ‏ها برای همیشه عاطل و باطل نماندند، نهایتاً گروهی گونی به دست، به جانشان افتادند و همانگونه که آنها باغ را خوردند اینها ملخ‏ها را خوردند.

دو سال قبل در چنین روزهایی یعقوب مهرنهاد روزنامه‌نگار و دبير انجمن جوانان صدای عدالت زیر شکنجه‏های سخت نظام بود.

او که بیست و نه سال بیشتر نداشت در چهاردهم امرداد ماه هزار و سیصد و هشتاد و هفت در زندان زاهدان اعدام شد. هنوز در مورد چگونگی مرگ او اطلاعات دقیقی در دست نیست. این احتمال وجود دارد که این فعال مدنی بلوچ زیر شکنجه کشته شده باشد. یعقوب مهرنهاد که وبلاگنویس هم بود با گرفتن مجوز رسمی به فعالیت مدنی پرداخت اما جان خود را به جهالت و بی تمدنی این نظام باخت.

او با فعالیتهایش توانسته بود باند مکتبی سیستانی‏ای را که سر سپرده و بازوی فشار نظام است و در استان تا همین امروز به بلوچ و سیستانی محروم و مستقل رحم نمی‏کند به عقب براند غافل از اینکه عقب نشینی گرگ‏ها تاکتیکی بود برای نابودی او.

در همان زمان که نظام او را کشت، بودند افرادی که چون امروز تردد ماشینها در خیابانهای شهر را امنیت می‏پنداشتند و چشم را بر جوری که می‏رفت و آتشی که زیر خاکستر آماده‏ی شعله‏ور شدن بود می‏بستند. آنها تلاش کردند همپای نظام او را همکار و همراه جندالله معرفی کنند اما این روزنامه نگار و فعال اجتماعی مدنی‏تر از آن جنگیده بود که بشود با واژه‏ی تروریست چهره‏اش را خراب کرد.

کاش در سالگرد مقاومت او که اولین وبلاگنویس اعدامی جهان است هر کس به روش و توان خود شرکت کند و ابراهیم مهرنهاد، برادر خردسال او را که از آن زمان تا کنون در زندان است از گمنامی و تنهایی برهاند.