اینکه ملوانان اسیر انگلیسی کجا می‌خوابند و چطور بیست و چهار ساعت شبانه روزشان می‌گذرد به چه درد عالم می‌خورد که تلویزیون العالم نشان بدهد؟ مهم غذا خوردن است که جهانیان دیدند اشتهای انگلیسی را. حتم دارم اگر روبروی اسرا، تیم که چه عرض کنم یک فیلمبردار و کمک فیلمبردار ایستاده بود حجب و حیا نمی‌گذاشت چنان بلمبانند، برای همین وقتی که هدف نشان دادن سخاوت ما و اشتهای دشمن است چه بهتر که فیلمبردار اداره‌ی اطلاعات باشد.
تنها ملوان زن بین ملوانان گروگان گرفته شده این افتخار را داشت که روسری بپوشد. با توجه به سیگاری که کافرانه پک می‌زد بعید نیست روسری را بدون توسری انتخاب کرده باشد! عمه‌جان که می‌داند طعنه می‌زنم می‌گوید کشور ما اسلامیست این خانم باید قوانین ما را اجرا کند. می‌گویم شما که به کشور آنها می‌روید مگر قوانین آنها را اجرا می‌کنید؟ داد می‌زند آقاجان قانون ما قانون خداست. می‌گویم قربان تو و خدا بروم خشتک ملوانان مرد را هم پایین بکشید شاید ختنه سورانی واجب بشود.
