اگر نمیدانید: در استان سیستان و بلوچستان، سیستانیهایِ شیعهی حزباللهی که مورد حمایت بی قید و شرط نظام هستند پستهای کلیدی را در دست دارند و افتادهاند به جان بلوچهای سنی. این باعث شده که نسل جدید بلوچ سیاه و سفید ببیند و سیستانی را دشمن خود بداند.
امروز روز معلم نیست
همه شما میدانید که امروز روز معلم نیست. اما من همین امروز دلم پر کشیده برای معلم کلاس پنجم و شیشم ابتداییام در مدرسهی ابو علی سینای زاهدان. آرزو میکنم زنده باشد. آرزو میکنم او یا یکی که او را میشناسد این مطلب را بخواند. اسمش را نمیدانم. فامیلش خزاعی بود. اهل سیستان بود. آنوقتها رژیم حاکم منفعتی در حمایت از قشری از سیستانیهای حزباللهی نداشت. سیستانیهایی که در استان سیستان و بلوچستان کارهای بودند شیعه بودن و بسیجی بودن صاحب کارشان نکرده بود. سواد داشتند و دلی پر درد. آقای خزاعی ریش و انگشتر عقیق نداشت. یک دو چرخه رالی داشت. مرکز، او را که معلم بود همانقدر میشناخت که مرا که دانش آموز بودم. آقای خزاعی شلاق داشت اما، بارها دیده بودم شلاقش را بر سرِ کیخای زابلی تنبل کوبیده بود و به من بلوچ میگفت: تو سر از دانشگاه در میاری با این لات و لوتا نگرد. آقای خزاعی مرا هم شلاق میزد اما، آنوقتها چوب معلم گل بود. تعصب نبود. خدا کند آقای خزاعی در این انقلاب آقا مانده باشد. مثل سیستانیهای بیسوادی که فقط ته ریش و وصل بودن به نظام آنها را صاحب نام و مقام کرده نشده باشد. تا بعدها ما بتوانیم به نسلی که بر اثر سیاستهای غلط رژیم به خون سیستانیها تشنه شدهاند بگوییم اشتباه میکنند. سیستان پر از آقاست. این «آقاست» که همه چیز را در سراسر ایران به زشتی خود در آورده.
