میانمایگی بد است و بدتر از آن است بیمایگی. با جمله منفی شروع نکنم. بهتر است بگویم تعالی نگری و کمال طلبی شایسته تر است آدمی را. آدم را سر ذوق می آورد. اصلا آدم را شکوفا می کند. آدم را آدم می کند. من به همین دلیل به استیو جابز احترام می گذارم.
استیو جابز را فقط از منظر این «هنر»ش می توان بی قید و شرط ستایش کرد. این هنری است که در هر که باشد باید او را ستود. آدم باشد یا فرشته و صاحب نور و کرامات یا درویش و سلطان یا نه حتی کسی که نورش روشن نباشد. بگذار به قول عین القضاه صاحب نورسیاه باشد اما هنر کمال نگر و بلندنگر داشته باشد.
در قدیم به این هنر می گفتند همت. آدم باید همت داشته باشد. هر صفت و مذهب و ایدئولوژی و حزب و بازی بعد از اینها می آید و ارزش دارد. اما اگر به بهانه مذهب و ایدئولوژی و ضدیت با این و آن هنر را ندیدی چه چیز را خواهی دید؟ و چه ارزشی دارد آن دیده و دیدن؟
یک آدم با هنر و با همت یک خصلت اساسی دارد. هیچ کاری را سبک نمی گیرد. هیچ کاری را سرسری نمی گیرد. کسی که در فرهنگ رفع تکلیف زندگی می کند از همت و هنر صد فرسنگ دور است. و سخن ادم بی هنر شنیدن چه ارزشی دارد؟ کار آدم بی همت چه اهمیتی دارد؟
استیو جابز بهانه است. اصل ستایش کمال است. ستایش ابتکار است. ستایش طرح نو در انداختن است. حرف نو زدن است. سخن نو آر که نو را حلاوتی است دگر. زندگی بدون این حلاوت تلخ و زهرمار است. به هیچ نمی ارزد.
امثال استیو جابز زندگی را زیبا می کنند. چون… بقیه را اینجا بخوانید
