Abdol Ghader Balouch – عبدالقادر بلوچ

کمی تفاوت سنی دارند. یکی دارد لباس به تن عروسک می‏کند. دیگری از او می‏خواهد بازی مادر و بچه را بکنند. اولی ترجیح می‏دهد همان عروسک بازیش را ادامه بدهد.
دومی: منم به تو از کیکم نمیدم. اولی می‏پذیرد به شرطی که بچه بشود. دومی در جا قبول می‏کند. گهواره کوچک را آماده می‏کنند. بچه که پاها و سرش بیرون مانده در آن می‏خوابد. مادر قربان صدقه‏اش می‏رود و می‏پرسد سوپ می‏خوری؟ بچه سر تکان می‏دهد و تکرار می‏کند سوپ، سوپ. مادر اسباب بازی‏ای به دستش می‏دهد و می‏گوید همین حالا برایش سوپ می‏آورد. بعد به سمت آشپزخانه‏ی اسباب بازی‏ای که کنارشان هست می‏رود. دیگی را روی گاز می‏گذارد. کمی آنرا به هم می‏زند. بچه شروع می‏کند نق زدن. مادر سریع خود را می‏رساند: گلکم. حالا سوپ می‏دم.
بچه اسباب بازیش افتاده. مادر آنرا به دستش می‏دهد. با مهر موهایش را از روی پیشانی به عقب می‏زند و می‏گوید: مامی الان سوپ میاره. بدو بدو می‏رود. کاسه‏ای و قاشقی بر می‏دارد. از دیگ در آن سوپ می‏ریزد و می‏آید سراغ بچه. یک قاشق سوپ بر می‏دارد آنرا فوت می‏کند و بعد می‏برد‏ به سمت دهان کودک. مرتب با دستمالی دهانش را پاک می‏کند. کمی که می‏گذرد. بچه خسته می‏شود. در یک چشم به هم زدن از گهواره می‏آید بیرون و با لحن عادیش می‏گوید: من دیگه بازی نمی‏کنم. و می‏رود سراغ عروسک. مادر کاسه و قاشق را پرت می‏کند و با دلخوری می‏گوید: منم به تو کیک نمیدم. دخترک نگاهی به عروسک می‏اندازد، نگاهی به دوستش و با بی میلی عروسک را می‏گذارد و می‏گوید: باااااااااااشه. دومی با ذوق و خوشحالی می‏گوید: حالا من بچه می‏شم. قیافه عبوس اولی دیدنیست. اما انگار یاد کیک می‏افتد: خب برو بخواب! و راه می‏افتد به طرف آشپزخانه. مراحل پخت و پز را جا می‏زند کاسه‏ای بر می‏دارد و می‏رود سراغ بچه. قاشق یادش رفته. دور و برش را نگاه می‏کند. یک مداد رنگی را بر می‏دارد و به جای قاشق فرو می‏کند در سوپ و بدون آنکه آنرا سرد بکند می‏برد به دهان کودک. او اعتراض می‏کند. قاشق می‏خواهد. دخترک کاسه و مداد را می‏گذارد روی سینه‏اش و می‏گوید: عزیزم تو دیگه دختر بزرگی شدی خودت بخور. منم کیک نمیخوام.