برای همراهی با وبلاگنویسانی که چهارده مرداد را روز حمایت از دانشجویان در بند اعلام کردهاند.
*******
بچه از همان اولين لحظاتی كه نطفهاش بسته میشود ميوه بودنش به چشم میآيد. موقع تولد، گریهاش، دنیای خالی شما را پر میوه میکند.
درهفت سالگی شما صاحب ميوهی رسيدهای هستيد كه بايد خيلی مواظبش باشيد چون بچههای بزرگتر علاقهی عجيبی دارند که ميوههای كوچك را دستکاری کنند.
كلاس دهم و يازدهم اگر عاشق نشدند و به فكر خودكشی نيفتادند، يك چشم بهم زدن میخواهد تا به داشتن فرزندی ديپلمه افتخار كنيد.
سربازی رفتن اجباری است، فقط كاری بكنيد جاهای خطرناك نيفتد چون تا پایان سربازی حتماً سرش را میبُرند.
اگر از سربازی برگشت و به فكر خارج رفتن نيفتاد و كنكور قبول شد، در جا بايد به شما تبريك و تسليت عرض كرد. تبریکش که معلوم است برای چیست، تسليتش به اين خاطر است كه يك سال بعد توی تظاهرات میزنند پدرش را در میآورند.
يادتان باشد اگر جرأت كرديد و سراغ بچهی گمشدهی تان را گرفتيد مبادا به آنها بگوييد:
«پارهی تنم. ميوهی زندگیام». چون ممكن است به جرم توطئه عليه «امنيت ملي» دستگيرتان كنند.
***
از کتاب ایماها و اشارهها