Abdol Ghader Balouch – عبدالقادر بلوچ

– سلام آقا

– ؟

– اِهه. من نویسنده هستم!

– به عجب سعادتی. آقا شما رو به خدا کمی از بدبختیهای ما بنویسین!

چه بدبختی ای جناب؟ شما مگر حالا توی یکی از بزرگترین شهرهای جهان که در یکی از زیباترین استانهای دنیا واقع شده توی یک قهوه خانه ی شیک در حال میل کردن کیک و قهوه نیستید؟

– ای ی ی ی آقا از دلِ بنده که خبر نیستین!

– آقا! دل و بگذارین کنار جواب من و بدین!

– دِ مشکل همینجاست دیگه! دل و نمیشه گذاشت کنار.

– عجب پس دلِ سرکار سوار جنابعالیست؟

– یعنی چه؟ این همه کشت و کشتار و خون و خون ریزی و تجاوز…

– ببخشین شما جزو چه حزب و گروهی هستین؟

– اُ نه نه نه، اشتباه نکنین من جزو هیچ حزب و گروه و دسته ای نیستم. اصلاً از همون کوچکیها از اینطور ادا بازیها بدم میومد.

– پس به شما چی که کی کی رو میکشه.

– بعله؟! یعنی عکس العمل نشون دادن در مقابل ظلم و جور و ستم لازمه اش اینه که آدم جزو چریکهای…

– نه جانم. نه. لازمه اش اینه که اون عکس العمل و بری هونجایی که ظلم و جور و ستم میشه نشون بدی. اینجا عجالتاً کیک و قهوه ای رو که پولش و دادی میل کن.

– قاه قاه قاه. اینا کیا هستن؟

– اینا خواننده های من هستن. حواست باشه که با هزار بدبختی تا اینجا با من اومدن. منتظر بهانه هستن فراریشون ندی ها!

– شما بهش چیزی بگین! من سه نفر از افراد خونواده مو از دست دادم. دنیا داره غارت میشه. آدم داره توی یه زندون بزرگ خفه میشه…

– آقا، آقا! اینا دیگه حالشون از این حرفا به هم می خوره. حوصله ی اینطور چیزارو ندارن. بسه دیگه! چقدر شرح بدیم که چطوری میگیرن، چطوری شکنجه میدن، چطوری میکشن؟ خیلی دلخورید برید یک کاری بکنین.

– چه کاری؟ مگه به همین راحتیه؟

– نه خیلی سخته. خیلی خیلی خیلی سخته. ولی دلیل نمیشه چون اون سخته شما تن بدین به کار آسون و بیهوده.

– قاه قاه قاه اصلاً میدونی چیه من شک دارم که شما نویسنده باشین. شما مأمور دولتین! آره یک جاسوس کثیف و ضد مردم. این خواننده های تو هم یه مشت آدمای بی درد هستن!

خانمها! آقایان! بیایید برویم. من اجازه نمی دهم قهرمان داستان من و یا هر قهرمانی به خواننده های من توهین کند.

برویم از نم نم باران لذت ببریم. نگاه کنید به قهرمان داستان که چه چشم غره ای می رود به مردی که روی میزش نشست. بدش می آید می خواهد تنها باشد. یکساعت همینجا همینطوری می نشیند. بعد می رود جنسها را از پشت ویترینها نگاه می کند. در همه ی مدت غصه می خورد. آخرش می رود می خوابد. صبح زود باید برود سرِ کار. قسط خانه دارد. قسط ماشین دارد. تازگیها سرویس کامل اتاق خواب هم خریده. می خواهد برای آخر هفته ها هم یک کار پیدا کند. پیش خودمان بماند آن کار را که پیدا کرد، قهوه خانه آمدنش هم تمام می شود.

– سلام آقا

– ؟

– اِهه. من نویسنده هستم!

– به عجب سعادتی. آقا شما رو به خدا کمی از بدبختیهای ما بنویسین!

چه بدبختی ای جناب؟ شما مگر حالا توی یکی از بزرگترین شهرهای جهان که در یکی از زیباترین استانهای دنیا واقع شده توی یک قهوه خانه ی شیک در حال میل کردن کیک و قهوه نیستید؟

– ای ی ی ی آقا از دلِ بنده که خبر نیستین!

– آقا! دل و بگذارین کنار جواب من و بدین!

– دِ مشکل همینجاست دیگه! دل و نمیشه گذاشت کنار.

– عجب پس دلِ سرکار سوار جنابعالیست؟

– یعنی چه؟ این همه کشت و کشتار و خون و خون ریزی و تجاوز…

– ببخشین شما جزو چه حزب و گروهی هستین؟

– اُ نه نه نه، اشتباه نکنین من جزو هیچ حزب و گروه و دسته ای نیستم. اصلاً از همون کوچکیها از اینطور ادا بازیها بدم میومد.

– پس به شما چی که کی کی رو میکشه.

– بعله؟! یعنی عکس العمل نشون دادن در مقابل ظلم و جور و ستم لازمه اش اینه که آدم جزو چریکهای…

– نه جانم. نه. لازمه اش اینه که اون عکس العمل و بری هونجایی که ظلم و جور و ستم میشه نشون بدی. اینجا عجالتاً کیک و قهوه ای رو که پولش و دادی میل کن.

– قاه قاه قاه. اینا کیا هستن؟

– اینا خواننده های من هستن. حواست باشه که با هزار بدبختی تا اینجا با من اومدن. منتظر بهانه هستن فراریشون ندی ها!

– شما بهش چیزی بگین! من سه نفر از افراد خونواده مو از دست دادم. دنیا داره غارت میشه. آدم داره توی یه زندون بزرگ خفه میشه…

– آقا، آقا! اینا دیگه حالشون از این حرفا به هم می خوره. حوصله ی اینطور چیزارو ندارن. بسه دیگه! چقدر شرح بدیم که چطوری میگیرن، چطوری شکنجه میدن، چطوری میکشن؟ خیلی دلخورید برید یک کاری بکنین.

– چه کاری؟ مگه به همین راحتیه؟

– نه خیلی سخته. خیلی خیلی خیلی سخته. ولی دلیل نمیشه چون اون سخته شما تن بدین به کار آسون و بیهوده.

– قاه قاه قاه اصلاً میدونی چیه من شک دارم که شما نویسنده باشین. شما مأمور دولتین! آره یک جاسوس کثیف و ضد مردم. این خواننده های تو هم یه مشت آدمای بی درد هستن!

خانمها! آقایان! بیایید برویم. من اجازه نمی دهم قهرمان داستان من و یا هر قهرمانی به خواننده های من توهین کند.

برویم از نم نم باران لذت ببریم. نگاه کنید به قهرمان داستان که چه چشم غره ای می رود به مردی که روی میزش نشست. بدش می آید می خواهد تنها باشد. یکساعت همینجا همینطوری می نشیند. بعد می رود جنسها را از پشت ویترینها نگاه می کند. در همه ی مدت غصه می خورد. آخرش می رود می خوابد. صبح زود باید برود سرِ کار. قسط خانه دارد. قسط ماشین دارد. تازگیها سرویس کامل اتاق خواب هم خریده. می خواهد برای آخر هفته ها هم یک کار پیدا کند. پیش خودمان بماند آن کار را که پیدا کرد، قهوه خانه آمدنش هم تمام می شود.