Abdol Ghader Balouch – عبدالقادر بلوچ

احمدی‏نژاد پرموته که حضرت رهبرا گُوَشته که یارانه‏آنی زر امام زمانِ‏ی زر‏انت و برکت دارنت.

حَبَر، یِ رنگنت که امام زمان شه جمکرانی چهِ‏تا دستَ پرینیت به خزانگِ غیبِ تها که زر زوریت. بُرِ‏ی برکت هم بجِه بِجِه وترا رسینیت برایی مبارکِ‏ین دستا که متبرک بَ‏یَنت. رهبر که امام زمانی نماینده‏انت یِشِرا گندیت. احمدی نژاد که واجهه نماینده‏انت خبرَ بیت و ما را که هیچکسی نماینده نیستن حال دنت.

چُنتی پیش، واجه رئیس جمهورا وتی چارده مشاورا را شه کارا بی کاری کرت. به منی نظرا خوبین کارِای کرت. مردم وقتِ چیزِ را لازُم نداریت په چِ‏ی بداریتی؟ ملکِ خرچ همیرنگ بالا رونت. کابینه هم بیخود و طاغوتی‏ان چیزِ‏انت. وزیر واقعاً چه حبرِ؟ واقعاً ما به اسلامی‏ان مملکتِ تها به وزیر و مشاورا احتیاج دارن؟ مگر ما کافرن که «شاورهم فی‏الامر» داشته بَیَن؟ پس چیرِ‏ی‏ن امام و آیی بر حکِ‏ی‏ن نماینده چکاره‏انت؟

اگه ما بلُٹن بری چِر‏رِکِ‏ی‏ن شهِ زمانِ و ٹنی ملکانی کاران بچسپ‏ان مِ‏ی جِندِ‏ی رسم و ربیدگ کجا رُت؟

هاتون و واجهانی که به در کنگا مشاور و وزیرانی بِرَشان‎‏انت وت رئیس جمهور نبوتگ‏انت که هیچی بلکه پکرشَ کُرته که رئیس جمهورا گچینَ کن‏انت! پِکرِی بکنت که مردمانی گچین و اراده الله تبارک و تعالایی گچین و مشیت دیما بِلَنت! مگه کُپر نیست؟ آنکه مردمانی گچینا را جست و یِرِ‏اش کرت که حضرت رهبرا مجبورش کرت که بجنت به مردمانی رأی دپیتا و الا حضرت اماما هم گُوَشت که ما مردمانی گماشته ان. مروچی ما په جرأت توان‏ان بگوشن که یرانِ جمهوری اسلامی جهانِ مُزورانی سرُگن‏انت و توانته‏ای په اولین گشت ریاست جمهوریِ دم و دستگاها شه گیر و بندا مردمانی رأی و مشاور و وکیل و مجلس و کابینه وا آزات کنت.

بگندت و بشکنت

هنگه آ چهار بلوچانی جسد لکتابنت که رژیما، بهمن ریگیا اعدام کرت. هیچکس گوشت نکنت که شه زی‏ان دوازده نفری که به قم اعدام بوت‏انت چنکه نپرش بلوچ‏اتنت. هنون که نطام بری پکراهنت که مثل خمینیا هر چنکه که توانت بکشیت تا بلوچانا آرام بکنت. و به ده روچی تا شه شه بخش و نارویی و ریگی و براهویی و ایدگه کومان شانزده نپرارا اعدام و هشت نپرا به جنگ و رو وا کشته؛ په خبرنگارانی راحتیا من اعدامانی جدولا و آوانب جرمان که اعلام کننت پیش‏بینی و تالان کنین:

شنبه:

تیراندازی به سه نپرا به کنارکی نزدیکا! په چِ‏ی وا؟ پریشا که حرماگان طوری وارتش که سه نفر شه آخوندان که شه حوزه علمیه قم هاتت‏انت خوشش نیات.

یک شنبه

دو براسِ‏ی اعدام، شه گرگیجان جرم‏اش؟ تیرش جته نعوذ‏بالله به خدا و جمبرانش ٹپی کرته!. بی اجازوا هم توپکش داشته!

دوشنبه:

کشگ ده نپره شه کومانی که خواش و یرانشهری میانجینا هینکین‏اش هست.—— په چِ‏ی وا؟

پریشا که طوری نپس‏اش کشه‏اته که به پنج‏تن آل عباوا توهین بوته! و هم به بیگانگی حاکی تا شتگ‏انت و هاتگ‏انت و گُ نظامِ مرتگین دشمنا رابطه‏اش داشته!

سه شنبه:

سه نفر اعدام کنگ به علی گودرزو بی یشی که نامانش اعلام کن‏انت. ———– جرم؟ جوڑ کرتن و گردینت‏ان پساد باند و بٹُ و سر کنگ مواد.

چهارشنبه

لوٹتن چار عالمِ به ابرقوی دادگاه روحانیتا و آوانی پوستا کشت‏ان—– جرم؟ وهابی و رابطه گُ ٹنی‏ان ملکان.

پنجشنبه

دستگیری دو ماشین پر شه اسماعیل آباد ته نصرت آباد. ——— جرم؟ اوگان بی شناسنامه!

جمعه

بار کنگ زی‏ان بندیانی به شهرانی سرا و دیم دیگ آوانی اعدامیانی بار په ترسنتنی خاطرا. هر چنکس که منت اخراج به اگانستان می دوستین و براسین ملک

پدا شه لکِتِن: بس کنت! ای زورمُندان پِٹنت شما رَ

بُشکِنِت و بگندت

واجه حیدر رحیم‏پور ازغدی که شه خامنه‏ای دوستان هستن‏ات به وتی مصاحبه خاطراتی تها شه وقتی که رهبر به ایرانشهر تبعید هت‏ات گوَشتی:

منی هلکیا وتی گِرد طِلاهانا جمع کُرت… گوَشتی یشانا بده به واجه خامنه‏ای. وقتی وُدا شتن پولون هم برتت. واجها هندِت. گُوَشتی هر چی پول لازم داری و هر کمکی لوٹی من به شما کنین. گُوَشتی ادی مردم گُ من‏انت. گُ شهرا رفیق بودت. یعنی مردم و جووان کاتن‏ات و مثل یشی‏ات که دهسال‏انت درستی‏انت…

بله بلوچستان همی رنگ هت‏ات. وقتی بدیستینی که یکی وت منته و دوگوشی، معطل نبوتن‏انت که آیی همراه وتی جَن‏ی طِلاهانا بزروریت و ب ی ت. اِنکس آیی چم و دلارا پر‏‏رش کرت و آنکس کمک‏اش کرت که بهندیت و به وتی دوستا بگُوَشیت: واجه هر چی لوٹیت، من به شما دیین و کمک کنین. شما بر‏هت به خ.لخالی بدیت به معادیخواه و شیخ علی تهرانی بدیت که به دِگه جاهان تبعید بوتگ‏انت.

گُ گرد ی هبران آقا هماختا حواسی هت‏ات و نشانی دادت که دنتانی گردن انت. نه تنها وتی دوستِ، جَنِی طِلاهانا بری نگردینت بلکه وتی دوستاری مامور کرت که طلاهانا بارت و به مشهد بدنتش به رضازاده‏ای صندوقا

طبیعی‏انت که شی رنگین واجهی چیزی جز شکنجه و اعدام نصیب ایرانشهر مبیت. هنون آقا دشمن هما شهری بوته که آیی دوست‏ات. هما جوانانا اعدام کنت که آیی دیستنا و ش ت‏انت.

شک ندارین که آقا، بدناما مریت و روت و ایرانشهر درین مچ سر به آسمان کشنت.

تا عکسا را نزرته اش، ادا بگندتی

بُشکِنِت و بِگِندِت

به نوکِین میلادیی‏ان سالِ شروعا، چهار بلوچ اعدام بوت. آخوند حمیدی، استانِ‏ی خلخالیا ادعا کرت که یه متهمان به علنی‏ان دادگاهی که وکیل مدافعان هم حضورَ داشته محاکمه و محکوم بوتنگت و آوانی حکم به تهرانی امضا هم رسته. علنی‏ان دادگاه به استان سیستان و بلوچستانُ‏ی تها به چیرِی‏ن زیر زمینییانی تها برگزار بَیَنت که دست گچینی‏ن مردم آوانی تها شرکت کنت. وکیل مدافعا هم راستَ شیت همی ماه محرما بُرِ آخوند شه قم هات. بازینی منت‏انت. بلوچستان‏انت و هاکی دامنگیر و منصبی چمگیرن‏ات. پقط یک مشکلی مانیت و آ هم یِش‏انت که چار چار و یازده یازده جمه بیت و گڈ ا بمبَ بیت.

کمی شرم آورن‏ات که وقتی بمبی ترکیت بازین ایمیل و تلفن می عادی‏ان زندگیا خرابه کنت ولیِ‏ن، اِنکه اعدامِ خبر زودتر شی می عزیزانی هونا هشک بیت

بُشکِنِت و بگِندِت

شه اِنکه گَلُ بالِ‏ی که مِ‏ی دور و برا هست،دل پرَّ کشیت؛

بلینا جن و مردانی گُ ﮣو کنگِ‏ی حال که شه زندانِ‏ی به نامِ یِران َ ک‏ی‏ت دوچیتن به حلاص نبگی‏ان سوگِ‏ی.

واه! که سال نوک بوت، مبارک بیت.

واویلا! که نامبارکِ‏ی‏ن درد کهنگتر بوت

بُشکِنِت و بگِندِت

علی صارمی شصت و دوسالی داشت. گُﮍا چپ و چو ﭨین زندگی‏ای که داشتی زوری جتِی ن دو سه بهارگاه دگرا خدا بیامرزا بوت. بلین حضرت رهبر که هنون شه مردم بوتنا باز رد بوته و تماس داریت گُ امام مهدی غایب و عمری هم برِی بِر بوته گو ملکموتا عمرا، یِ مردمی‏ان و مردم و آوانی عزتا سرپدَ نبیت. به ﮣک و دراین روچی تها، گردانی چمانی دیما، شصت و دوسالگین مردِ اعدام بَیَگِ دیما نگیرت!

اول انقلابا که من دانشگاه بلوچستانِی خوابگاهانی سرُگ هتَتُن. حضرت رهبرا شه نزدیکا دیستونی. هات‏ات که سخنرانی بکنت. آ وقتان حضرت و رهبر و آقا نَوَت؛ په وت مردمِی هتت. هاتت گُما که سیگارنَ کشِت بوشتیت و وتی وچپقا روشن کنت. به یکی شه مِ‏ی همراهانی جوابا گِوَشتی: شها آ زمانا وتی کپتِنی حکما را امضا کُرت که به انسانِی کرامتا بی حرمتیِ کُرت…

************

زینب صارمی‏ای کاگد پَه وَتی پِسٌا

یِ کاگدا په وتی واجهین پسٌا نویسین تا بُشکنت.

منی دُرین پِس، ماستین بزانتینُن که ته سرپد بوته که ما اوینِی جیلِ دیوالِ پُشتا هتتن. به سردیا سیاهین زمستانِ ما لرزتن؛ بلینا حکومت مامور بخاریانش رُک کُرتت و وترا گرمِشَ کُرت.

منی پس! هاتَتَن که تی دُرین دیما بِگِندن.

منی پس! هاتتن که منی و منی ماس و گوهارانی دلِ تا بجن‏انت بلینا ته مانِ‏ی و شه مِ‏ی ملکا دفاع کنِی.

منی پس! بیست دقیقه گِشتر نگُوَست که دو آمبولانس، اذانِ نزدیکا لو ﮢتنت شه اوینی آهنی‏ان درا بیاونت تها، یکی شاوانی سرا نوشت‏ات: بازرسی… هنگَ شه درا نپُترِت‏ات که حسین… حسین…حسینی پریاد، سردین بی تواریارا، اوینی زندانیِ پُرُشت و گُ اذانِ توارا گُ ماه و استاران یکی بوت.

منی سر و بالاد آرنگ هشک بوت که نتوانین په ته بگوشین. گِردان سرپد بوتنت که منی مود به منی بدنا راست بوتن‏انت. اذان که هلاس بوت مامور شتنت و ما منتن.

منی پس! دیستُن که بالت کُرت و همارَ تهناهت هشت. بلینا ما هم نمنتَن. وتی پادِ رندانا سیل کن. دنیاهی مخلوک هاته و تی پدا رادگ بوته. حتی گُ پُرُشتگین سرا.

منی پِس! شه دلِ بندا دوستت دارین. دوستت دارین. دوستت دارین

بُشکِنِت و بگِندِت

خانم ستوده که شه شهریورا تا هنون به جرم بند و بست کنگ کراریِ ملیِ خلافا بندی بوته مروچی په حجاب و بی پردگیِ جرما محاکمه بوت. شه‏یِشی ما سرپدَ بَ‏یَن که کراریِ ملی و حجاب و پرداگا یک لین‏ی هست.

هاتونین ستوده که بازین حقوق بشری‏ان پرونده‏ی وکالتا داشته‏ای چونین بشری هستن‏ات که نزانت بی حجابی، کراریِ ملییا هِرزَ دنت؟

امنیت ملی مروچی جُبه داریت. لنگوﭨه داریت. ریش داریت. بی حجابی فقط مود داریت. مودِ جنسی هم مثل ریشِ مودا نیست که بلیشک مداشته بیت. بلیشک، کراریِ ملیِ اجل‏انت. شما گِچِین‏کاریِ( انتخاباتِ) چیرا بجنت. بُرِی مردما گُﭨو بکنت. برَهِت نماز جمعه وا وِیلِین چیچال کن‏ات. کراریِ ملی ترِکگَ نکنت. پریشا که یه کراری ملیا هِرزَ ندیَ‏ََنت. کراریِ ملی ساندیس بزان پرتقالی جوسَ وارت. مومن‏انت و خط امام و ولایت مرید‏انت زانت گُجا هرز کنت و گُجا بی سُد بیت. بی حجابی که گُوازی نیست. کراری ملی هم که آهنی نیست. یه هاتونین وکیل که وتی سریگ(روسری) وا زوریت و په ڈنیی‏ان نشت و نیادان کُلَه دیمَ دنت کراری ملیِ زهرگا تراکِی‏نیت. شما خانم ستوده‏ای مودانا دیسته؟ آنکه بلیشک دارنت که پیرِین ڈگارا شه وتی جها ﭨَگل دینت. کراری ملی حکومت فقط سی سالگنت. ی گولو وا پَخ کنی وتی شلوارا خرابَ کنت.

بُشکِنِت و بگِندِت

«داراک» شه ادی‏ان اُلُس دارین کاناداییان‏ات. بُرزین بالادی داریت. دیمی بُرزَگِ دو دنتانی پُرُشتگنت. یک شپی ته جایِ که گیری هاته شراب وارته. شه پانزده پله وا کپیتَ جالگا. پقط همی دو دنتانی پرش‏انت؛ چستَ بیت و وترا تکینیت و روت په وتی گسا. چار زاگ داریت و آیی جنا را ماری کشته.

داراک پکر کنت که عقابی هستنت. منا همه شیت که من خرسِ هستن! یِ دیانی رسمنت که هر گجامش وترا یک حیوانی بدلَ زانت. نزانین چونَ زاننت که هر کس چه حیوانی هست‏انت. ولینا شیت که خرس و عقاب لین و دین و براخوندگی خوبین دارنت. کرارُکی همارنگ که هندیت و کلنڈی‏ان دنتانی ودی بینت شیت: تی ارباب ماری هست! ته باید شایی بترَسه. پدا هندیدت و وتی چنگولانا نشان دنت و شیت: عقاب اگه وقتی برسیت گُمُودَ کنت و ماری سرگا گیرت!

کَمُکی جاپه دنت و پدا شیت: ولین مار و عقاب زاننت که گهترن‏ات گُ وَت کار مداشته بَیَنت. ولین اگه آوانی میانجینا جنگ بیت، مارا خدا بیامرزیت!

حیرتِ جای‏انت که منی ارباب واجه تونیِ بد اخلاق که کُچَکی‏انت و شه داراک بدی همی کیت گُرایی کار نداریت. داراک که به دکانی تها پوتریت، سیده روت جاروا زوریت روت دکانی دپا جاروا کنت. کاگدی‏ان لیوان و بشقابانا جمه کنت و پرینت آشغالدانی تها. گڈا کیت دوبِرَگ پیتزا گیرت. اگه تونی دخلی سرا بیت هما رنگ که بُکُرته دو دلارا پیتزاهانی گیرت ولینا لاتین سنت دولتی تکسا نگیرت. داراک کیت منی کنکا وشتیت و گُ هندگا شیت: دولتی حکاری نگپت!

داراک شعر هم شیت. من زانین که یه شعرا ری په منی اربابا گُوَشته:

دُرین ﭨیﭨک و خالُک هم نداری

شه آسمانا گندین‏ات

شَمنی تیزین چمان

چیرَ نمانیت تی پوست داتن

عقاب هستن من

منی شکار همی دولتی چنکه سنت!

هر وقت من دخلی سرا هستن، دو دلارا شه داراک نگرین. ارباب زانت که من وت پولا دیین. آ روچان که داراک وتی دراجین مودانا گوَپیت و براوان عقابی پرِی جنت جارو ا نکنت. برا روچان آ شکار کنت!

من هنون زانین که آ باید په وتی زاگان نان گیرت ولینا پول نداریت.

منی ارباب سوجَ کنت که:

شههِل په چی جارو نکنت؟!

من شین: آ داراک نیست! عقاب‏انت؛ عقاب جارو نکنت!

ارباب توار کنت: داراک! داراک

داراک بِر نگردیت وجوابَ نَدَنت.

من توارَ کنین:

عقاب! بیا، خرس ترا کار داریت!

سیدهَ کیت منیا. نه بُکُرِته و نه هم هندیت. چم دارَ وُشتیت. من پَرایی هر زاگی دو بِرَگ پیتزا کلین. عقاب هم که پیتزا نوارت. ده دلاری دیین که پیتزاوانا برسینیت به داراکی زاگان! بعضی وقتا زوریت. بعضی وقتا نزوریت. یِ جمعه‏ای که هات سورین عقابی پری به وتی سری جت‏ات. ارباب تا چمی کپت، مجگی چپی بوت‏انت. تواری کرت:

بره ڈناااااااااااااااااااااااااااااااااااااا!

داراک هچ گرُ گُش ندات.

اربابا سکتر داد جت که:

دارااااااااااااااک گم بی یا کایین لگتی تی کونی دپا جنین و پرینینت ڈنا!

داراک شُر نوارت.

من تونی‏ای دستارا که گُ غضب رادگت په داراکی جانا، گپتُن و گُوَشتُن:

تونی ته مارِ هستی. نباید گُ عقابا جنگ کنی!

بلینا تونی وتی دستا را کشیت و گُ غضب وترا رسینتی به داراک و شه پشتا آیی مودانی گپت.

داراک زوتی بِرگشت و گُمُدی کُرت و تونی سرگا را گپتی و کوﭨتی به دیوالا!

هنون چنکه ماهی هست که تونی هنگه بیهوش کپته به بیمارستانا و آیی براس دکانی سرا هست. چنکه روچ دگرا داراکی دادگاه‏انت. تونی براس شک نداریت که من به نفع آیی براسا شهادت دیین ولینا آیی نزانت که رابطه خرس و عقاب باز زبرن‏ات.

بُشکِنِت و بِگِندِت