Abdol Ghader Balouch – عبدالقادر بلوچ

نه تنها برای کسانی که در ایران سینه به سینه گرگ ایستاده‏اند بلکه برای کسانیکه در خارج اخبار تیکه پاره کردنهای گرگ‏ها را دنبال می‏کنند بزرگداشت گرفتن برای آدمی زنده عجیب می‏نماید. در این برهه خاص آنهم در کشور ما حداقل باید طرف به خودش زحمت مردن را داده باشد تا بزرگداشت گرفتن برایش منطقی به نظر برسد و به دل بچسبد. من خیلی سعی کردم این را به اعضای انجمن هنر و ادبیات ونکوور و مخصوصاً جناب مرتضی مشتاقی موسس آن تفهیم کنم اما کاش بودید و می‏دیدید که چقدر عصبانی می‏شدند و محکوم‏ام می‏کردند به عدم همکاری. تقصیر شما نیست. شما هم اگر مثل من سی سال عمر‏اتان را در خارج گذرانده بودید و در همه حالات با همه آنان فریاد زده بودید: گرگ، گرگ و دندان قروجه رفته بودید برای عده‏ای که همکاری نمی‏کنند و همراه نمی‏شوند و فریاد نمی‏زنند، پشت‏اتان از متهم شدن به عدم همکاری می‏لرزید: همکاری کردم و نتیجه شد «روزی برای بلوج». چه می‏چسبد که فارس‏ها برای بلوچی بزرگداشت بگیرند و سنگ تمام بگذارند: مرتضی مشتاقی در بست کار و زندگی‏اش شد برنامه ریزی و دوندگی.

شقایق محمد علی همراه با هرمین عشقی و پروانه حسینخانی و یاسمین اقبالی و بهمن قدیمی رفتند سراغ زنده کردن شخصیت‏های داستانهای من.

هادی ابراهیمی و کتی دیلمی کامل شهروند را اختصاص دادند به عکس‏های رنگی و صفحات تمام قد مصاحبه و گفتار و داستان و تبلیغ.

اعضا انجمن هنر و ادبیات چه آنان که مثل فرامرز پورنوروز و منوچهر حقیقت به جان شعرها و بر رسی طنزم افتادند و چه سایرین که مثل خانم ملکمی و نقش و کیوان حقیقت در پر رنگ و جلا و با شکوه شدن آن کمک ‏کردند چنان ذوق و شوقی داشتند که تدارکات عروسی‏های ایران تداعی می‏شد.

وبلاگ من که در دهسال گذشته جای انعکاس دردها بود و اخبار تیکه پاره کردنهای ولایت و طرفدارانش، مدتی بود که به علت درد شدید انگشتان و قادر نبودن به تایپ «تا مدتی» شده بود. از طرفی دلم پر می‏کشید تا اینهمه: من شدن را به اطلاع مراجعه کنندگان وبلاگ برسانم. چاره را در آن دیدم که همچنان «تا مدتی» باقی بمانم اما از ستون حاشیه ناخنک زنان به پز دادن ادامه بدهم.

جلسه نهایتاً در روز موعود بر گزار شد. گام معلق لک لک نوشته شقایق محمد علی که بر اساس داستانهای من بود توسط بازیگری و کارگردانی خود او روی صحنه رفت. هرمین عشقی و پروانه حسین خانی و یاسمین اقبالی شخصیتهای داستانهای مرا جلوی چشمان من روی نیمکتی که خود من به یاد و خاطره جیمی بروس یکی از شخصیتهای داستانهایم خریده بودم زنده کردند. وقتی می‏دیدم کیلی مورفی داستان من یقه هرمین عشقی نویسنده را گرفته بود. وقتی داستان تافته‏های جدا بافته در قطار روی صحنه جان می‏گرفت و وقتی خورشید جلوی چشم تماشاچیان گم می‏شد و وقتی شقایق محمد علی از داستان کوتاه کت سیاه را دوخته بود من مثل کودکی ذوق می‏زدم و بارها می‏خواستم بلند شوم و برای او و بازیکنان پر توان‏اش و برای معتاد بازیهای پروانه حسین‏خانی دست بزنم اما سالن تاتر اینلت که جای سوزن انداختن نبود به من یادآوری می‏کرد که سنگین و رنگین بنشینم و همچنان باد به غبغب بیندازم.

ناگهان پیام هادی خرسندی را پخش کردند: چقدر مرا بزرگداشتترتر کرد این مرد بزرگوار. پیام هادی ابراهیمی. حسن زرهی.آراز ریسمانی: لوح تقدیر انجمن ادب و هنر. لوح تقدیر انجمن ترای سیتی و شهردار کوکیتلام و دسته گل‏هایی به اندازه قد من:

خاک بر سر ذهن‏ام که بزرگداشت سرش نمی‏شود. در همام هیر و ویر:

تصاویر زندانیهای زن و مرد داخل ایران و جسدهایی که در آسمان تاب می‏خورند تلخم می‏کنند و بزرگداشت را زهرمارم می‏کنند.

ذهنم مرگ ناگهانی هدی صابر را می‏تپید و قلبم ریسه می‏رفت از اشک و چشمانم فشرده می‏شدند از خجالت: در کشور من برای بزرگداشتی شدن حد اقل باید مرد…

از پیش پای خود تا پیش پای همه شما زمین را به قصد ادب و تشکر می‏بوسم.

پیام هادی خرسندی:

فیلم مرتضی مشتاقی:

فیلم سخنرانی کوتاه من:

هنوز آماده نیست

عکس‏هایی از جلسه: