Abdol Ghader Balouch – عبدالقادر بلوچ

«درسنامه» امکان آموزش از طریق ایمیل را به صورت رایگان برای علاقمندان به یادگیری فراهم می کند.

کافی است دوره آموزشی مورد نظرتان را انتخاب کنید و یک ایمیل خالی به آدرس همان دوره ارسال کنید تا ثبت نام شما انجام شود. من قبلاً در همین پست نوشته بودم درسنامه وابسته به رادیو زمانه است در صورتی که اشتباه می‏کردم.درسنامه یک سیستم آموزشی مستقل هست و به رادیو زمانه وابسته نیست. رادیو زمانه تنها دوره‌های خودش را در درسنامه برگزار می‌کند و شما و هر کس دیگری هم که مایل به برگزاری دوره در درسنامه باشد، می‌تواند دوره‌ی مورد نظر خودش را ایجاد کند و به کمک درسنامه آن را در اختیار کاربران بگذارد.

من دوره آموزشی مقدماتی- آشنایی با حرفه‌ی روزنامه‌نگاری را با موفقیت پشت سر گذاشته مدرک خود را در یافت کرده‏ام و حالا در حال گذراندن دوره آموزشی متوسطه هستم. این دو دوره آنقدر مفید بودند که علیرغم هشت سال وبلاگنویسی من در دوره آموزش وبلاگنویسی درسنامه هم شرکت کردم. درست است که من وبلاگنویسی را بلدم اما چون این دوره ها مجانی است آدم می‏تواند خودش را خفه کند از یادگیری. پس بشتابید و اینجا کلیک کنید تا به درسنامه بروید و مجاناً صاحب مدرک بشوید. پیش خودمان بماند درسنامه به زودی دورهای آموزش مبانی امنیت آنلاین و روزنامه نگاری شهروندی را هم ارائه خواهد داد.

«درسنامه» امکان آموزش از طریق ایمیل را به صورت رایگان برای علاقمندان به یادگیری فراهم می کند.

کافی است دوره آموزشی مورد نظرتان را انتخاب کنید و یک ایمیل خالی به آدرس همان دوره ارسال کنید تا ثبت نام شما انجام شود. من قبلاً در همین پست نوشته بودم درسنامه وابسته به رادیو زمانه است در صورتی که اشتباه می‏کردم.درسنامه یک سیستم آموزشی مستقل هست و به رادیو زمانه وابسته نیست. رادیو زمانه تنها دوره‌های خودش را در درسنامه برگزار می‌کند و شما و هر کس دیگری هم که مایل به برگزاری دوره در درسنامه باشد، می‌تواند دوره‌ی مورد نظر خودش را ایجاد کند و به کمک درسنامه آن را در اختیار کاربران بگذارد.

من دوره آموزشی مقدماتی- آشنایی با حرفه‌ی روزنامه‌نگاری را با موفقیت پشت سر گذاشته مدرک خود را در یافت کرده‏ام و حالا در حال گذراندن دوره آموزشی متوسطه هستم. این دو دوره آنقدر مفید بودند که علیرغم هشت سال وبلاگنویسی من در دوره آموزش وبلاگنویسی درسنامه هم شرکت کردم. درست است که من وبلاگنویسی را بلدم اما چون این دوره ها مجانی است آدم می‏تواند خودش را خفه کند از یادگیری. پس بشتابید و اینجا کلیک کنید تا به درسنامه بروید و مجاناً صاحب مدرک بشوید. پیش خودمان بماند درسنامه به زودی دورهای آموزش مبانی امنیت آنلاین و روزنامه نگاری شهروندی را هم ارائه خواهد داد.

دو سه فریاد را گرفته ام از آب

در سایه ی قامت تو

رقمها را چه کسی رقم می زند؟

اسبهای وحشی زیادی با من دویده اند

صدای شیهه ای در دشت نمی پیچد

قطره ای دارد می چکد

ای در نگاه تو،

عظمت هستی

قطره ای دارد می چکد

دو سه فریاد را گرفته ام از آب

در سایه ی قامت تو

رقمها را چه کسی رقم می زند؟

اسبهای وحشی زیادی با من دویده اند

صدای شیهه ای در دشت نمی پیچد

قطره ای دارد می چکد

ای در نگاه تو،

عظمت هستی

قطره ای دارد می چکد

داستانهای زیادی در اطراف من دارند به پایان می‌رسند. ضرورت ایجاب می‌کند که داستانی آغاز بشود. تمام ماه گذشته را به دنبال اشخاصی گشتم که حاضر بشوند در داستان من نقشی داشته باشند اما همه فرار می‌کنند. می‌ترسم عصر داستانهای بی شخصیت شروع شده باشد. آهای کوچه‌های پر ماجرا، خیابانهای سرسام گرفته کسی هست که دردش را برای نقاشی شدن به من بدهد؟ می‌بینید چطور هیچ صدایی از هیچ کجا به گوش نمی‌رسد؟

حالا که شخصیتهای داستانها در زندگی‌هایشان مثل خر در گل مانده‌اند و پای آمدن تا داستان را ندارند باید داستانها را پیش آنها برد. شال و کلاه می‌کنم. کلاهم را که کمی مایل به چپ بر سرم می‌گذارم تیپم را نویسنده‌تر احساس می‌کنم. می‌روم بیرون. پشت سیلوی گندم زیر غبارهای آرد، شب روشنتر از جا‌های دیگر است. زنی را از دور می‌بینم دست در جیب می‌کنم خودکار سر جایش هست. چند صفحه کاغذ را لوله می‌کنم و تا فاصله‌ام کم می‌شود سلام می‌کنم. سیگاری در می‌آورد آنرا روشن می‌کند و بلند بلند برای کسانیکه نیستند حرف می‌زند:

– اهه. سلام علیکم! اونم به من! بورررررررررو.

و می‌رود آنطرف خیابان تا ببیند چرا ماشینی بوق زده است.

حالا مثل آن زمانها که یکی بود و یکی نبود و غیر از خدا هیچکس نبود، داستان نوشتن راحت نیست. سوژه‌ها فرار می‌کنند. باید جان کند. چند خیابان آنطرفتر از دور چتر بزرگی را بر ورودی ساختمانی کهنه افتاده می‌بینم. عجب آغاز خوبی: چتری باز، زیر چتر شب! خوشحال می‌شوم. به طرف چتر می‌روم کنارش که می‌ایستم تکانی می‌خورد کله‌ای از زیرش بیرون می‌آید زرورقی در دستانی لرزان. صورتی تکیده، داستانی تمام شده. باید سر صحبت را باز کرد:

– عجب شب زیبایی!

صورت تکیده به آسمان نگاه می‌کند. دستش را اززیر چتر بیرون می‌آورد. انگشت وسط را در عمودی‌ترین حالت و سایر انگشتان را تا جایی که افقی می‌شوند می کشد و به طرفم دراز می‌کند و دوباره زیر چتر، به نیستی می‌رود.

از تهِ کوچه صدایی می‌آید. جوانی بطری به دست تلو تلو می‌خورد. به طرفش می‌روم. رک و پوست کنده می‌گویم نویسنده‌ام می‌خواهم داستانی بنویسم. سعی می‌کند چشمهای نیمه بسته‌اش را باز کند. صورتش را جلو می‌آورد و به من خیره می‌شود با دستانی که کنترلش برایش سخت است کلاهم را راست می‌کند می‌خندد و جلویم دراز به دراز می‌افتد. باید عجله کنم. تا سوار می‌شوم راننده تاکسی می‌گوید:

– اوضاع خراب است از هشت صبح شروع کرده‌ام تا هشت فردا باید بکوبم.عین جمله را می‌نویسم. راننده تاکسی می‌گوید: اگر داری داستان مرا می‌نویسی بیخود می‌نویسی صد نفر تا حالا نوشته‌اند اما من هنوز از هشت صبح تا هشت فردا می‌کوبم. جوابش را نمی‌دهم. راننده حرف نمی‌زند گاهی فقط از آینه نگاهی می‌کند. برای آنکه شرمنده نشوم بیخودی روی کاغذ چیزهایی می‌نویسم. در فلکه‌ای که کارگرها ایستاده‌اند پیاده می‌شوم.

آنهایی که بیل دارند اتکای بیشتری دارند اما کلنگ دارها هم در حال چرت زدنند. سردی جولان می‌هد. هیچکس تکان نمی‌خورد. کلاهم را به سمت چپ مایل می‌کنم. همه با چشم تعقیبم می‌کنند. با صدای بلند که تقریباً همه صدایم را بشنوند می‌گویم یک کارگر خوب که داستانش را بنویسم لازم دارم. یکی دو ماشین آنطرفتر ترمز می‌گیرند و بوق می‌زنند. در یک چشم بهم زدن ماشینها محاصره می‌شوند و فلکه جار و جنجال و خواهش و تمنا و آقا آقا می‌شود. دو ماشین دیگر و سه ماشین دیگر و من می‌مانم و فلکه‌ای پر از خالی با داستانهایی که معلوم نیست برای جان کندن به کجا رفته‌اند.

روی یک تیکه کاغذ می نویسم: داستان شب و منتظر طلوع خورشید می‌مانم.

داستانهای زیادی در اطراف من دارند به پایان می‌رسند. ضرورت ایجاب می‌کند که داستانی آغاز بشود. تمام ماه گذشته را به دنبال اشخاصی گشتم که حاضر بشوند در داستان من نقشی داشته باشند اما همه فرار می‌کنند. می‌ترسم عصر داستانهای بی شخصیت شروع شده باشد. آهای کوچه‌های پر ماجرا، خیابانهای سرسام گرفته کسی هست که دردش را برای نقاشی شدن به من بدهد؟ می‌بینید چطور هیچ صدایی از هیچ کجا به گوش نمی‌رسد؟

حالا که شخصیتهای داستانها در زندگی‌هایشان مثل خر در گل مانده‌اند و پای آمدن تا داستان را ندارند باید داستانها را پیش آنها برد. شال و کلاه می‌کنم. کلاهم را که کمی مایل به چپ بر سرم می‌گذارم تیپم را نویسنده‌تر احساس می‌کنم. می‌روم بیرون. پشت سیلوی گندم زیر غبارهای آرد، شب روشنتر از جا‌های دیگر است. زنی را از دور می‌بینم دست در جیب می‌کنم خودکار سر جایش هست. چند صفحه کاغذ را لوله می‌کنم و تا فاصله‌ام کم می‌شود سلام می‌کنم. سیگاری در می‌آورد آنرا روشن می‌کند و بلند بلند برای کسانیکه نیستند حرف می‌زند:

– اهه. سلام علیکم! اونم به من! بورررررررررو.

و می‌رود آنطرف خیابان تا ببیند چرا ماشینی بوق زده است.

حالا مثل آن زمانها که یکی بود و یکی نبود و غیر از خدا هیچکس نبود، داستان نوشتن راحت نیست. سوژه‌ها فرار می‌کنند. باید جان کند. چند خیابان آنطرفتر از دور چتر بزرگی را بر ورودی ساختمانی کهنه افتاده می‌بینم. عجب آغاز خوبی: چتری باز، زیر چتر شب! خوشحال می‌شوم. به طرف چتر می‌روم کنارش که می‌ایستم تکانی می‌خورد کله‌ای از زیرش بیرون می‌آید زرورقی در دستانی لرزان. صورتی تکیده، داستانی تمام شده. باید سر صحبت را باز کرد:

– عجب شب زیبایی!

صورت تکیده به آسمان نگاه می‌کند. دستش را اززیر چتر بیرون می‌آورد. انگشت وسط را در عمودی‌ترین حالت و سایر انگشتان را تا جایی که افقی می‌شوند می کشد و به طرفم دراز می‌کند و دوباره زیر چتر، به نیستی می‌رود.

از تهِ کوچه صدایی می‌آید. جوانی بطری به دست تلو تلو می‌خورد. به طرفش می‌روم. رک و پوست کنده می‌گویم نویسنده‌ام می‌خواهم داستانی بنویسم. سعی می‌کند چشمهای نیمه بسته‌اش را باز کند. صورتش را جلو می‌آورد و به من خیره می‌شود با دستانی که کنترلش برایش سخت است کلاهم را راست می‌کند می‌خندد و جلویم دراز به دراز می‌افتد. باید عجله کنم. تا سوار می‌شوم راننده تاکسی می‌گوید:

– اوضاع خراب است از هشت صبح شروع کرده‌ام تا هشت فردا باید بکوبم.عین جمله را می‌نویسم. راننده تاکسی می‌گوید: اگر داری داستان مرا می‌نویسی بیخود می‌نویسی صد نفر تا حالا نوشته‌اند اما من هنوز از هشت صبح تا هشت فردا می‌کوبم. جوابش را نمی‌دهم. راننده حرف نمی‌زند گاهی فقط از آینه نگاهی می‌کند. برای آنکه شرمنده نشوم بیخودی روی کاغذ چیزهایی می‌نویسم. در فلکه‌ای که کارگرها ایستاده‌اند پیاده می‌شوم.

آنهایی که بیل دارند اتکای بیشتری دارند اما کلنگ دارها هم در حال چرت زدنند. سردی جولان می‌هد. هیچکس تکان نمی‌خورد. کلاهم را به سمت چپ مایل می‌کنم. همه با چشم تعقیبم می‌کنند. با صدای بلند که تقریباً همه صدایم را بشنوند می‌گویم یک کارگر خوب که داستانش را بنویسم لازم دارم. یکی دو ماشین آنطرفتر ترمز می‌گیرند و بوق می‌زنند. در یک چشم بهم زدن ماشینها محاصره می‌شوند و فلکه جار و جنجال و خواهش و تمنا و آقا آقا می‌شود. دو ماشین دیگر و سه ماشین دیگر و من می‌مانم و فلکه‌ای پر از خالی با داستانهایی که معلوم نیست برای جان کندن به کجا رفته‌اند.

روی یک تیکه کاغذ می نویسم: داستان شب و منتظر طلوع خورشید می‌مانم.

رگ‏های بر آمده‏ی گردن

سایه روشنِ غیرت

شکم‏هایِ پرِ ترکیدن

حکم ارتداد!

تابوت را از کدام دنده‏ زاییدم؟

سَوف از صوفِ صوفی؟!

خدا همچنان بزرگ، قادر

مرگ فیل با سنگریزه

بعد آنهمه فاجعه

گریه کن مریم!

میخ طویله و دست عیسی؟

ناز شصت بلایی که آمد بر سرت!

گریه‏ات را بریز در گریه‏ام

مریم،

ناز شصت بلایی که آمد بر سرم.

رگ‏های بر آمده‏ی گردن

سایه روشنِ غیرت

شکم‏هایِ پرِ ترکیدن

حکم ارتداد!

تابوت را از کدام دنده‏ زاییدم؟

سَوف از صوفِ صوفی؟!

خدا همچنان بزرگ، قادر

مرگ فیل با سنگریزه

بعد آنهمه فاجعه

گریه کن مریم!

میخ طویله و دست عیسی؟

ناز شصت بلایی که آمد بر سرت!

گریه‏ات را بریز در گریه‏ام

مریم،

ناز شصت بلایی که آمد بر سرم.