اخبار روز: www.akhbar-rooz.com
دوشنبه ۱۱ شهريور ۱٣۹۲ – ۲ سپتامبر ۲۰۱٣
اخبار روز: علی بهبهانی فرزند شاعر آزاده کشورمان خانم سیمین بهبهانی در باره بیماری و علت بستری شدن ایشان در بیمارستان، به خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، گفت: صبح یکشنبه (۱۰ شهریور) که از بوداپست برگشتیم، حال خانم بهبهانی بحرانی شد و ایشان را به بیمارستان رساندیم. فشردگی برنامه‌های سفر خیلی فشار آورد. در حال حاضر، ضربان قلب‌شان نامنظم است و مقداری خون‌ریزی دارند.
او ابراز امیدواری کرد، این شاعر تا پس‌فردا (چهارشنبه) به بخش عمومی منتقل شود.
سیمین بهبهانی به تازگی جایزه‌ی «یانوس پانونیوس» را که عمدتا در حوزه‌ی شعر اهدا می‌شود، در بوداپست و از گزاسوچ – دبیرکل انجمن قلم مجارستان – دریافت کرده است.
سیمین هم شاعر بزرگی‌ست و هم انسان بزرگواری. سیمین در زمینه‌ی چگونه گفتن یکی از بزرگترین شاعران این روزگار است و در زمینه‌ی چه گفتن یکی از بزرگوارترین‌های ما. سیمین یکی از قله‌های نوآوری شعر امروز ایران به ویژه در غزل و یکی از پیشتازان آزادیخواهی و آزادگی‌ست در جامعه امروز ایران. این جملات توصیف نقش، توانایی و جایگاه سیمین بهبهانی در عرصه شعر ایران از زبان اسماعیل خویی است.
سیمین بهبهانی به گفته خودش، اولین شعر را با این بیت شروع کرد: ای توده گرسنه و نالان چه می کنی/ ای ملت فقیر و پریشان چه می‌کنی؟
واضافه می کند: از اول بچگی تا حالا تمام مسائل کشورم را زیر نظر داشتم و آن‌ها را به صورت شعر درآوردم و نه به صورت شعار.
اما نگاه سیمین بهبهانی، آزادگی وانساندوستی وی محدود به مرزهای جغرافیایی ایران نیست. بهبهانی شاعری است جهان وطنی وبا عشقی جوشان به ایران که مسایل سیاسی و اجتماعی ایران و جهان از منشور شعر او می گذرند و برصفحه ادبیات نقش می بندند. بهبهانی با هفت دهه حضورفعال در صحنه ادبیات ما ، بخشی از تاریخ زنده شعر و تحولات آن در ایران است.
آنجا که “ظرافت شعر” ایجاب کرده، بهبهانی بارسخن خود را بر “دوش نثرش” گذاشته و در قالب خاطره، قصه و داستان حرف خود را زده است. بهبهانی در روایتی از دوران جوانی خود ، ایستادگی و عدم تمکین در برابر بی قانونی را چنین به نثر تصویر کرده است: “اولیای آموزشگاه از فعالیتم در سازمان جوانان حزب توده خبر داشتند. همچنین می‌دانستند که گهگاه چیزی می نویسم یا شعری می سرایم. تازه سال دوم مدرسه را شروع کرده بودم که گزارشی انتقادی و بی امضاء راجع به اوضاع ناهنجار مدرسه در یکی از روزنامه های آن زمان منتشر شد که رئیس آموزشگاه را سخت خشمگین کرد. نوشتن آن را به من نسبت دادند، در حالی که هنوز هم نمی دانم چه کسی آن را نوشته بود. با چهار نفر دیگر از همکلاس هایم به دفتر آموزشگاه احضار شدیم. رئیس (دکترجهانشاه صالح) مرا بی مقدمه مخاطب ساخت و ناسزائی نثار کرد. اهانتش را با یادآوری این نکته که حق ندارد به دانشجو توهین کند پاسخ گفتم، که بی درنگ سیلی سختش برصورتم نشست. سیلی من نیز بی درنگ و در پاسخ به گوش او نشست. تقریباً دست به گریبان شده بودیم، استاد و شاگرد!
“از آن تاریخ به بعد هدف شعرم مبارزه با ستم بود. هرجا که توانستم چهره این ستم را نقش زدم و رسوا کردم، آزادگی را شرط مقدم شاعری دانستم و به هیچ مقام و هیچ قدرتی سرفرو نیاوردم.”
بهبهانی متولد ۲٨ تیرماه ۱٣۰۶ است. از دوران نوجوانی شعرمی گوید. با تشویق پروین اعتصامی نمونه ای از اشعار نخستین خود را درمجله “نوبهار” به چاپ سپرده است. از همان زمان که اولین اشعارش را سروده، تا به امروز پیوسته در حال تجربه و تلاش برای نوآوری در سبک غزل شعر کلاسیک و ایجاد پلی بین گذشته و امروز شعر ما بوده است.
بهبهانی سال گذشته در هشتاد و پنجمین سالگرد تولد خود در مورد این که در طول چند دهه چگونه
سبک شعرخود را ورز داده و به بیان برخی منتقدان ادبی برآن مهرونشان خود را زده است،می گوید: “برای من زندگی همیشه تجربه است، تجربه ای پشت تجربه دیگر. شعر من هم بر پایه تجربه و آزمایش است. از غزل ساده شروع کردم به دو بیتی های نیمائی رسیدم. از چهار پاره های نیمائی باز به غزل پخته تری دست یافتم. قانع شدم به آن و به غزل هائی با وزن های تازه تر دست یافتم. مضامین روز با آن وزن‌هائی که اخت شده بود با مضامین عرفانی یا عشقی یا… هماهنگی نداشت. غریبگی می کرد. من دست به شکستن فرم موسیقی غزل زدم. سعی کردم آن ها را از حالت مالوف بیرون بیاورم. اوزان تازه ناگهان خودش آمد”
بهبهانی یکی از آن چهره های ماندگاری است که در سال های کشتار نویسندگان، همان زمان که مختاری، پوینده، میرعلایی، غفارحسینی و…به خواست رهبری حکومت توسط سعید اسلامی معاون وزیر اطلاعات جمهوری اسلامی کارد آجین شدند، از موجودیت کانون، از حقی که در نامه سرگشاده تاریخی کانون به نام ” ما نویسنده ایم” تاکید شده بود، دفاع کرد و با استواری کناریاران نویسنده اش درکانون نویسندگان برابر استبداد ایستاد و نگذاشت گزمه های رژیم شعله فروزان آزادیخواهی اهل قلم ما را خاموش سازند.
امید آن که این آزاده زن شاعر ایران هرچه سریعتر بهبودی یابد و به سلامتی بیمارستان را ترک کند.
