Abdol Ghader Balouch – عبدالقادر بلوچ

بلوچستان یکی از چهره‏های بزرگ خود را از دست داد.

نیک محمد شه‏بخش معروف به حاجی میرزا نیک محمد بخشی از تاریخ معاصر این خطه بود. تلخی جدایی سی و اندی سال بر تلخی این فقدان می‏افزاید. من از سال سوم دانشگاه رابطه‏ی نزدیکی با او داشتم. در دوازده سالگی که پدر و مادر خود را از دست داد، عموهای او به خاطر فقرِ تلخی که دست به گریبانِ بلوچستان بود او و دو برادرش را در میدان مالیه زاهدان رها کردند و رفتند.

یکی از برادرانش به نام گل محمد سر از هندوستان در آورد و برادر دیگرش رحیم که تا به امروز خبری از او در دست نیست در ایران گم شد و خود او توسط رندی به یک افسر ژاندارمری که فرزند نداشت فروخته شد و سر از تهران در آورد. آن خانواده به علت زندانی شدن افسری که پدر خوانده‏ی او شده بود متلاشی شد و او بی کس و تنها به بخش بیمارستان مسلولین و بخش بیماران بی علاج منتقل شد. پس از بهبودی معجزه وار در حالی که پشیزی نداشت از بیمارستان مرخص و آواره‏ی پایتخت شد. طی ماجراهایی داستان گونه سر از عکاسی در آورد و آنگاه که این حرفه را آموخت به ز اهدان برگشت و به عنوان اولین عکاس استان، خبرنگار روزنامه‏ی اطلاعات شد. از آن زمان تا لحظه‏ی مرگ خانه او محلی بود برای بلوچ‏هایی که گرفتاری‏های اداری داشتند.

به خاطر ارتباط نزدیک خود با او توانستم این افتخار را داشته باشم که شنونده‏ی خاطرات او باشم. او مردی بزرگ با روحیه‏ای بخشنده بود. هر گز از کسی کدورتی به دل راه نداد و حیرت خواهم کرد اگر کسی از او گله‏ای داشته باشد. خوشحالی من در این است که تشویق من باعث شد دست به قلم ببرد و خاطرات خود را تحت عنوان: بلوچی که از تهران آمد به رشته تحریر در آورد.

او فردی روشنفکر و خود ساخته بود که از تعصبات خشک به دور بود. در اوایل انقلاب و دستگیری‏ها و اعدام‏های کور با تلاش بی وقفه و استفاده از نفوذ کلامی و شخصیتی و منطقه‏ای خود جان دهها انسان را در آن شرایط حساس نجات داد.

پدر خانم من بود و چون پدر خود من عزیز و گرامی بود.

تسلیت به دو ایل بزرگ نوتی‏زهی و شه‏بخش.

تسلیت به بازماندگانش.

افسوس و اندوه که دوری و جدایی، در این غربت تحمیل شده اینهمه تلخی می‏بارد بر روح و روان‏ِ ما جدا مانده‏های وطن.