Abdol Ghader Balouch – عبدالقادر بلوچ

بازیکنان تیم ملی والیبال بزرگسالان ایران با داور قرقیزستانی مسابقه، که یک زن بود دست دادند!

بازیکنان تیم ملی اصرارِ سرداورِ سریلانکایی را علت اقدام خود عنوان کردند. فدراسیون والیبال اعلام کرده است با خاطیان برخورد انضباطی خواهد کرد.

به نظر من داور زن و سرداور سریلانکایی می‏خواسته‏اند به نظام جمهوری اسلامی دهن کجی بکنند؛ اما بهتر است آنها را دستگیر نکنیم. چون سریلانکا و قرقیزستان و «کشورهای دوست» برای آزادی‏اشان تلاشی نخواهند کرد و بر خلاف زندانی‏های آمریکایی‏امان نه تنها چیزی نمی‏ماسد بلکه احتمال دارد به زندانبانان هم دست بدهند.

در مورد برخورد انضباطی، به نظرم این آقایان که تا یک زن می‏بینند سی و سه سال تلاش نظام یادشان می‏رود اصلاً لازم نکرده برای ما بازی بکنند. پس فردا اگر به جای این داور، زن دیگری خواست روبوسی بکند این آقایان چه دسته گلی به آب می‏دهند؟

نظام دارد با ورزش ما خیلی مدارا می‏کند. ما اینهمه حوزه داریم یعنی آخوند بلد نیست والیبال بازی کند؟ چه کسی بهتر از آخوند پاس می‏دهد و چه کسی بهتر از او آبشار می‏زند؟ چرا با گذشت سی و سه سال هنوز بازیکنان ما روحانی نیستند؟ چه جوابی برای مردم شریف ایران اسلامی و خانواده معظم شهدا  داریم؟

عزیز زارعی، کارمند عادی شرکت نفت، ساکن گچساران بود. او پس از بازنشسته شدن با خانواده‌اش به شیراز نقل مکان کرد. او نویسنده نبود، اما کتابی که از یادداشت‌های شخصی او به عنوان “دفتر عزیز” به زبان فرانسه منتشر شده، سخت تأثیرگذار و تکان‌دهنده است.

یگانه هدف عزیز زارعی آن بود که نوه‌هایش از سرنوشت مادر خود آگاه شوند، و اکنون یکی از نوه‌ها، یادداشت‌های پدربزرگ خود را ترجمه و منتشر کرده است.

شورا مکارمی، نوه دختری عزیز، در شش سالگی و زمانی که مادرش هنوز در زندان بود، به فرانسه رفت. در کودکی تنها فهمیده بود که مادرش در ایران به خاطر فعالیت سیاسی اعدام شده است، اما چیز بیشتری نمی‌دانست. سالها بعد در سال ۲۰۰۴ به دفترچه‌ای دست یافت که از پدربزرگش به جا مانده بود. در دفترچه گزارشی مفصل از چگونگی دستگیری و اعدام مادرش در زندان جمهوری اسلامی آمده بود.

شورا که هنوز به اهمیت دفترچه پی نبرده بود، آن را کنار گذاشت. چند سال بعد که با تجارب بیشتر و به ویژه با تحصیل در رشته مردم‌شناسی، به شناختی بالاتر رسیده بود، به اهمیت دفترچه یادداشت‌های پدر بزرگ پی برد، آن را… بقیه را اینجا بخوانید

همسر مهدی کروبی در نامه‌ای به رییس قوه قضاییه، به محرومیت وی از هواخوری، کتاب، روزنامه، تلفن و ملاقات منظم طی ۲۱۰ روز حبس اشاره کرده است. او گفته که ماموران امنیتی، هزینه محل جدید زندان کروبی را نیز از آنها خواسته‌اند. مطلب کامل را اینجا بخوانید

زهرا بنی یعقوب، پزشک ۲۷ ساله ایرانی در سال ۱۳۸۶ شهر همدان بازداشت و سپس به زندان منتقل شد اما دو روز بعد ماموران بازداشتگاه اعلام

کردند که او با پارچه پلاکاردی که تکه تکه شده بوده خودکشی کرده است. خانواده وی از همان ابتدا خودکشی را مردود اعلام کرده و از ماموران بازداشتگاه ستاد امر به معروف و نهی از منکر همدان شکایت کردند.

ابواقاسم بنی یعقوب، پدر این پزشک جان باخته بعد از گذشت چهار سال هنوز پیگیر پرونده قتل دخترش است و می گوید اگرچه آنها را تهدید کرده و حتی پیشنهاد «رشوه» هم داده اند اما ساکت نخواهند شد.. بقیه مطلب را در وبلاگ آرش ناجی بخوانید.

کریم پورحمزاوی که وبلاگ آینده ما را می‏نویسد مدتها بود که درس می‏خواند حالا تصمیم دارد وبلاگش را هم به روز بکند. در یکی از آخرین پست‏های جدیدش که اولین آن است! مسئله ملغی شدن مقام معظم ریاست جمهوری را بهانه نوشتن طنزی کرده با عنوان: قذافی و حسنی مبارک و بشار اسد هم بجای رئیس جمهور نخست وزیر داشتند

بله روی لینک کلیک بفرمایید

تروی ديويس، زندانی سياه‌پوست آمريکايی که به قتل يک پليس متهم شده بود، با وجود مخالفت‌های گسترده اعدام شد.

به گزارش آسوشيتدپرس، ديويس اصرار داشته که بی‌گناه بوده است. صدها نفر از حاميان ديويس نيز با گردهمايی در مقابل زندان جکسون در ۶۰ کيلومتری جنوب شرقی آتلانتا تلاش کردند تا وی اعدام نشود.

با اين حال ديويس در ساعت ۱۱ شامگاه چهارشنبه ۲۱ سپتامبر ۲۰۱۱ (۳۰ شهريور ۱۳۹۰) به وقت محلی در آمريکا با تزريق سم به بدنش اعدام شد.

تروی ديويس ۴۲ ساله در سال ۱۹۹۱ بر پايه شهادت شاهدان، به جرم قتل مارک مک‌فيل، پليس سفيدپوست به اعدام محکوم شد… اینجا بیشتر بخوانید

وزارت اطلاعات مرگ هاله سحابی را طبیعی اعلام کرده است. به نظرم درست اعلام کرده‏! شما هم اگر بخواهید به زورعکس حضرت رهبر را  از دست وزیر اطلاعات بگیرید و وزیر اطلاعات مقاومت بکند و عکس را ندهد و شما شروع کنید ضربه‏هایی کشنده به وزیر بزنید ایشان علیرغم گردن کلفت خود نقش زمین می‏شود و خیلی خیلی طبیعی است که بر اثر ضربه‏های غیر طبیعی شما، طبیعی بمیرد. کافی است مثل وزیر اطلاعات به وزارت علاقه داشته باشید آنوقت هر حرفی را می‏توانید بزنید و خم به ابرو نیاورید.

خنده نه تنها ناراحتی‌ها را رفع می‌کند، بلکه ظاهرا دردهای شدید را نیز تسکین می‌دهد. این نتیجه تحقیقات پژوهشگران انگلیسی روی چندین داوطلب شجاع بوده که در جریان آزمایشی باید تحت سرما و فشار جسمی شدید فیلم‌خنده‌دار می‌دیدند… بقیه را اینجا بخوانید

بلاگِ ایگناس لُوِریه دیپلماتِ پیشین در کشورهای عربی

10 اوتِ 2011

درست مثلِ الجزایرِ چندی پیش، اما در مضمونی متفاوت، در حالی‏که تظاهراتِ سوری‏ها هدفِ خود را نه برقراری «حکومتی اسلامی» بلکه دست‏یابی به آزادی‏های به غارت رفته‏ و امکانِ شکوفاییِ رژیمی دمکراتیک قرار داده، نمی‏توان از پاسخ به این سئوال طفره رفت، که امروز در سوریه «کی کیو می‏کُشه». این سئوال در پایانِ هفته‏ی اولِ ماهِ رمضان، که بیلانِ کشته‏گان به ویژه در شهرهایِ حما و دیرالزور به شدت سنگین بوده است، با تاکیدی خاص در مقابلِ ما قرار می‏گیرد. همین سئوال با کم و بیش حسن نیتی توسط شمار بزرگی از خوانندگان، ناظران و بینندگانِ تلویزیون که اطلاعی از ویژگی‏ها و تاریخ سوریه ندارند، و از روایت‏های متفاوت و متضاد از شقاوت‏های صورت گرفته و یا نسبت داده شده به هرکدام از دوطرفِ این تحولات مشوش‏‏اند، طرح شده است. رژیم سوریه در یک سو و از سو‏ی دیگر معترضین و تظاهرکنندگان.

پاسخ به این سئوال آسان نیست. هر آن‏کسی که در تلاش پاسخ‏گویی بر‏آید هر چقدر هم تلاش کند واقع‏نگر بوده و پدیده‏ها و عناصر پیشرفته را به کار گیرد، چه به نفع رژیم و چه به نفعِ اعتراضات، متهم به جانبداری خواهد شد. به موازات اعتراضات و سرکوب، شرایط در سوریه عملاً موضوعِ یک جنگِ واقعیِ اطلاع رسانی، … و البته اطلاع نرسانی شده. جنگی میان دو حریفِ تشنه به خونِ یکدیگر : یکی قدرت حاکم، که از چهل سال قبل در اختیار پنجه‏ی آهنین خاندان اسد و شرکایش است، قدرتی که می‏ترسد در صورتِ ورود به مذاکره، ناچار به بستنِ چمدان‏هایش شود، و می‎‏کوشد به هر قیمتِ ممکن ارعاب و ترس را بر مردمان حاکم کند، فضای ارعابی که این مردمان از سرِ خود باز کرده‏اند ؛ و دیگری سوری‏های تشنه و حریص به از سر باز کردنِ رژیمِ سیاسی‏ای که در دهه‏ی 70 مورد استقبال‏شان قرار گرفت، اما به سرعت، منحرف شده و تحتِ انقیادِ یک «خانواده» قرار گرفت، و به یک سیستم مافیایی، مستبد، خونریز و درنده بدل شد ؛ رژیم سیاسی‏ای که… بقیه را اینجا بخوانید

برنامه نظارت بر حمايت از مدافعان حقوق بشر، که برنامهء مشترک «فدراسيون بين المللی جامعه های حقوق بشر» (FIDH) و «سازمان جهانی مبارزه با شکنجه» (OMCT) است، از شما درخواست می کند فورا در باره مساله زير در ايران اقدام کنيد.

اطلاعات تازه

برنامه نظارت بر حمايت از مدافعان حقوق بشر از طريق «جامعه دفاع از حقوق بشر در ايران» (LDDHI) از دستگيری آقاي عبدالفتاح سلطانی، وکيل دادگستری و عضو بنيانگذار کانون مدافعان حقوق بشر، مطلع شده است.

براساس اطلاعات دريافتی، آقای عبدالفتاح سلطانی در روز ۱۹ شهريور ۱۳۹۰ در جلوی دادگاه انقلاب اسلامی به وسيله ماموران انتظامی که حکم جلب او را داشته اند دستگير شده است. بعد از ظهر آن روز، چهار مامور امنيتی بدون داشتن حکم تفتيش منزل و دفتر کار او را بازرسی کردند و تعدادی سی دی، اوراق و اسناد و لپ تاپ فرزندان او را با خود بردند. در زمان انتشار اين فراخوان فوری، آقای عبدالفتاح سلطا… بقیه را اینجا بخوانید

برهان‏الدین ربانی رئیس جمهور پیشین افغانستان و رئیس شورای عالی صلح این کشور در سن هفتاد و یک سالگی،  در آستانه‏ی روز جهانی صلح در جلسه‏ای به منظور صلح در حال سلام و احوالپرسی با شخصی که در دستارش بمب داشت و آنرا منفجر کرد کشته شد.

اینکه برهان‏الدین ربانی که بود و چه کارنامه‏ای دارد کار تاریخ و مردم افغانستان است اما اندیشیدن به گروه و افرادی که: نه صلح جهانی سرشان می‏شود،

نه امن خانه،

 نه زن،

 نه بچه،

 نه سلام،

 نه احوالپرسی

نه دست دادن،

 نه دستار،

نه…

 وفقط و فقط می‏میرند و می‏کشند

کار همه‏‏ی ماست. از نظر من هر تفکری که درد و رنج و مرگ برای انسان به ارمغان بیاورد محکوم و بی ارزش است.

ربانی امروز بر اثر انفجار بمب کشته شد. نا امنی در کشور همسایه درد من هم هست. دلم همیشه دردمند افغانستان و مردم سخت کوش و پر مهرش بوده. رفتار ناشایست رهبران جمهوری اسلامی با مردان و زنان و کودکانی که به دیار ما پناهنده شدند ننگی به پیشانی خود آنهاست اما مرا هم پیش آنها شرمگین می‏کند.

نسیم فکرت  در پستی درست حال و هوایی را که من بعد از شنیدن خبر به آن دچار شدم تصویر کرده است. پست او را اینجا بخوانید.