عبدالرضا مصری که وزير رفاه و تامين اجتماعي ایران است میفرمایند: کسی که درآمدش با هزينهی زندگياش يکی نيست فقير نیست، بلکه فردی “باقناعت” است.
من یک «فرد با قناعت» میشناسم که خشتکش پاره و بچهاش بیچاره است. بچههای محلهی ما که مثل عبدالرضا مصری مودب نیستند، تا با هم حرفشان میشود به این بچهی آن «فرد با قناعت» میگویند: کله کدو بابات دیروز اومده بود در خونهمون گدایی میکرد. آن طفلک هم گریان سراغ ابوی رفته یقهاش را میچسبد که مردیکهی گدا تو که دستت پیش این و آن دراز است، «قناعت» چه صیغهایست که راه انداختهای. ابوی هم این فرمایش وزیر رفاه را میگذارد کف دستش که: ارزش قناعت در دين ما بيشتر از ميلياردها ثروت است. پسرک زار میزند و میگوید: ولی چکار کنم که ارزشش در بین دوستان من به لعنت خدا هم نمیارزد.
در عکس فرزند یکی از افراد «با قناعت» در حال زندگیست و یکی از آیتاللههای «بی قناعت» در حال مردن.
ممنون بلوچ جان